O pracy na misjach w Afryce rozmawiają księża: Józef Marek Fiut, Mieczysław Kijaczek i Krzysztof Sobański ze Zgromadzenia Księży Salwatorianów

Ksiądz Marek (na misjach w Kongo 15 lat): - Praca księdza misjonarza w Afryce jest zupełnie inna od tej w Europie czy w Polsce. Ja zajmowałem się parafią, której terytorium wyznaczały boki prostokąta 150 km na 300 km. Zostało ono podzielo ne na pięć sektorów, w których ważną rolę odgrywali specjalnie przeszkoleni ludzie świeccy. To byli jakby moi wikarzy albo zastępcy. Każdy objeżdżał i sprawdzał swoje wioski i kaplice, za które był odpowiedzialny, a później przyjeżdżał i zdawał mi relację. Trzeba zaznaczyć, że każda kaplica działała jak maleńka parafia. Żadna wieś, żadna osoba nie pozostawała bez duchowej pomocy. Oczywiście, ja również podróżowałem, i to dużo, ale żeby odwiedzić po kolei każdą kaplicę, musiałbym spędzać w podróży całe dni i do tego odprawiałbym jedno nabożeństwo na dwa, trzy miesiące - to zamało! Trzeba mieć takich świeckich pomocników, by nieść ludziom Chrystusa, bo takiej pomocy oni bardzo potrzebują.

Ksiądz Mieczysław (na misjach w Tanzanii od 17 lat):- I nie tylko duchowej. Myśmy tam przecież przynieśli światełko oświaty, higieny...

Ksiądz Marek: - Nie wszędzie były jednak maleńkie szpitaliki. To wiązało się z przeszkoleniem ludzi. Przecież nie może być tak, że ktoś sobie otworzy sklepik i tam będzie sprzedawał lekarstwa, ale nie będzie miał zielonego pojęcia, jakie lekarstwa trzeba aplikować na konkretną chorobę i w jakich ilościach je podawać.

Ksiądz Krzysztof (na misjach w Kongo od 20 lat): - Jeśli chodzi o moją parafię w Kongo, w mieście Kolwezi, w dzielnicy Diur, to też sprawa nie jest taka prosta. Są cztery prywatne przychodnie zdrowia i nowo wybudowane centrum zdrowia, które mają przejąć siostry salwatorianki. To centrum zdrowia zostało sfinansowane przez organizację „World Vision”, czyli Wizję Świata. Oprócz tego przy parafii istnieje centrum dożywiania, które nazywa się „Salama”, tzn. bezpieczeństwo, pokój. To centrum, oprócz samego dostarczania żywności, zajmuje się szczepieniem dzieci, informacją sanitarną kobiet.

Ksiądz Mieczysław: - Ważne są też szkoły. To przy nich znajdują się najczęściej punkty dożywiania.

Ksiądz Krzysztof: - Ksiądz Marek przed wyjazdem z misji założył szkołę średnią o bardzo wysokim poziomie nauczania. Tam jest wszystko: nowoczesne sale lekcyjne, wykwalifikowana kadra, dożywianie. Dzieci wcześniej musiały chodzić wiele kilometrów do centrum miasta, żeby uczęszczać na zajęcia w szkole średniej, bo tylko tam mieściła się taka placówka. Teraz mają szkołę średnią w swojej parafii. Obecnie zajmuje się nią ks. Gerry Gregoor, Belg, który wybudował tę szkołę. Ksiądz Marek ją założył, ale w istniejących, już dość wysłużonych budynkach. Ksiądz Gerry zdobył fundusze z Belgii i wystawił szkołę. Teraz jest to oddzielna placówka, bardzo ładna. Przejąłem tę parafię po Księdzu arku, ale nie miałem żadnego wsparcia finansowego, więc ustaliliśmy z Księdzem Gerrym, że on będzie kontynuował to dzieło - będzie prefektem szkoły i będzie pilnował nauczania, poziomu kadry, tego, żeby młodzież korzystała z wiedzy i umiejętności najlepszych pedagogów.

Ksiądz Mieczysław: - No właśnie, trzeba zaznaczyć, że w Afryce nie ma ciągłości nauczania. Co z tego, że zorganizowałem nowoczesne przedszkole. Dzieci uczyły się w nim języka angielskiego, pisania i czytania. Ale później poszły do szkoły państwowej, gdzie zaczęły się uczyć tego samego, znowu od podstaw, i to na dużo gorszym poziomie. One po moim przedszkolu mogły iść od razu do trzeciej klasy!

Ksiądz Krzysztof: - W Kongo czy w ogóle w całej Afryce szkolnictwo jest podzielone na sektory: szkolnictwo państwowe oraz szkolnictwo prowadzone przez Kościół katolicki, protestancki i prawosławny. W związku z tym szkoły wyznaniowe stoją na wyższym poziomie niż szkoły państwowe. Ludzie nie mają potrzeby się kształcić, bo widzą, że i tak nic z tego nie mają - oczywiście oprócz zdobytej wiedzy i własnej satysfakcji. Nie mają pracy, nie mają perspektyw... To Kościół i inne wspólnoty wyznaniowe propaguje ideę kształcenia. Pokazują nowe, lepsze perspektywy... Na tym terytorium, gdzie mieszkam, trwały wielkie wojny plemienne, które doprowadziły do znacznego zachwiania się pozycji chrześcijan. Do wojny Kościół się rozrastał, ale po wypędzeniu Kasajczyków, którzy byli najliczniejszą grupą katolików, liczba wiernych się bardzo zmniejszyła,prawie o połowę. W związku z tym ofiarność wiernych również się zmniejszyła. U mnie na parafii dochód z tacy wynosi ok. 5 tys. franków kongijskich, ale to jest ok. 10 dolarów, może nawet mniej. Taka parafia jest biedna i nie może utrzymać księdza, dlatego stale potrzebna jest pomoc z Europy, żeby tych księży wspierać. Pieniędzy jest niewiele. W mojej parafii pracowało jeszcze dwóch Kongijczyków, którzy nie mogli nawet marzyć o jakiejkolwiek pomocy; mieli na miesiąc 650 euro, czyli 3 tys. zł. I to trzeba było podzielić na różne wydatki, z których znaczną część stanowiła opłata za benzynę. A przecież trzeba dojechać do wiernych, trzeba im jakoś pomóc. Na zakup paliwa szła nawet połowa tych pieniędzy. Mięso jedliśmy dwa, trzy razy na tydzień, i to naprawdę pośledniejszego gatunku.
Ci, którzy myślą o pracy misyjnej, muszą wziąć pod uwagę i ten aspekt. Muszą sobie zdawać sprawę z tego, że życie w warunkach afrykańskich to jest cięższe, że trzeba się przygotować do pewnych wyrzeczeń, do pewnych niedogodności i trudności. To jest chleb powszedni. Ale zaznaczmy, że to życie daje człowiekowi dużo radości, bo robi to, co lubi. Ci Afrykańczycy mają do nas wielki szacunek.

Wszystkich ludzi dobrej woli, chcących wesprzeć misje Księży Salwatorianów, prosimy o wpłacanie nawet drobnych kwot na konto:
Salwatoriański Referat Misji Zagranicznych, pl. Salwatorianów 1, 43-190 Mikołów BSKO / O Mikołów 18 10501634 1000 0007 0179 2509