Pytał umęczony Hiob Pana Boga: „dlaczego?”. Pytali po nim i przed nim. Zadawali takie pytania Stwórcy i chrześcijanie, którym trudno się pogodzić było z dziwnym scenariuszem zbawienia: dlaczego Pan Bóg dopuścił takiej śmierci swojego Syna? „A myśmy się spodziewali” - wołają uczniowie uciekający do Emaus: spodziewamy się często i my, że zaoszczędzi nam Pan Bóg doświadczenia choroby, cierpienia, że starość łagodną nam ześle. Czasami takie spodziewania niweczy jedno zdanie lekarza, jedna minuta, odkrywająca przed nami przepaść choroby.
Irena, niewielka miejscowość obok Zaklikowa, jest takim pytaniem na mapie diecezji sandomierskiej. Pytaniem, nad którym pochylają się Siostry Opatrznościanki, pełniące tutaj od 1956 r. posługę wśród chorych umysłowo kobiet. Wspólnota 18 sióstr, z których 11 stanowi personel ośrodka, stara się swoją miłością i obecnością dostrzegać w Hiobowym pytaniu sens odmienny od bluźnierczego krzyku niepogodzonych. Jezus rzucił na życie światło przez Ewangelię - a cierpienie jest częścią życia prześwietlanego tym światłem. Dlatego pewnie nie brakuje im siły, aby się uśmiechać, nawet gdy czasami na ten uśmiech problemy codzienne spoglądają ze zdziwieniem. - Praca z chorymi psychicznie - jak wyznaje siostra Hanna - nie należy do najłatwiejszych. Podobnie i borykanie się z trudnościami finansowymi, budowa nowego ośrodka dla potrzeb przebywających i przybywających tutaj kobiet nieraz spędzają sen z powiek Siostry Dyrektor. Siostra Imelda - przełożona domu - jest jak żywy dowód na to, że wszystko jest dziełem Bożej Opatrzności: wierzy, że rozwijający się tutaj dom (a właściwie bardzo ładny kompleks budynków) uda się dokończyć i będzie służył tym, którym dusza się połamała i sklejać ją trzeba miłością, codzienną obecnością.
Niezwykle trudnym towarzyszem choroby, cierpienia jest osamotnienie, izolacja. To najtrudniej jest zaakceptować ludziom, którym Pan Bóg złożył propozycję zaufania Mu krzyżem choroby. Dlatego lekarstwem staje się drobny gest czułości, mocniejszy uścisk dłoni, przytulenie, zauważenie każdej cierpiącej osoby - to o wiele skuteczniejsze czasami niż tabletki. Krótka wizyta w Irenie daje poczucie, że życzliwej miłości nie brakuje tutaj, jak świeżego i czystego powietrza, ciszy okolicznych lasów. Od września zamieszkał w Irenie ks. Jerzy Sokołowski, który, decyzją Biskupa Ordynariusza, objął funkcję kapelana ośrodka. Bijące od niego ciepło i serdeczność, oczy dostrzegające więcej niż przyjeżdżających tutaj gości, mądre i dobre kazania i zdolność prostego objaśniania Ewangelii (jak podpowiada siostra Hanna) czynią go dobrym duchem tego miejsca.
Znowu modliliśmy się w tym roku, z racji Światowego Dnia Chorego, za ludzi chorych, cierpiących, w podeszłym wieku. Miejsc na terenie diecezji, które są żywą modlitwą nie tylko 11 lutego, mamy wiele. Ośrodek w Irenie jest jednym z nich i warto pamiętać o takich miejscach nie tylko w dzień Matki Bożej z Lourdes. Może wzorem zachodnim należałoby i u nas pomyśleć nad większą aktywnością i rozwojem wolontariatu - ludzi, którzy poświęciliby swój czas, a czasami i własne zdolności ludziom chorym, cierpiącym czasami bardziej poprzez osamotnienie niż fizyczne dolegliwości. Przecież już dawno to stwierdzono, że najlepszym lekarstwem na wszelkie trudności i kłopoty jest drugi człowiek. W Irenie takiego lekarstwa nie brakuje.