Witam serdecznie!
Jestem osobą prawie niewidomą i jednocześnie uczestnikiem Warsztatów Terapii Zajęciowej w Gościeradowie k. Kraśnika. Postanowiłem napisać kilka zdań o naszej współpracy z niesamowitymi młodymi ludźmi. Pragnę, aby to świadectwo było dowodem naszej wdzięczności za dobro, jakiego nieustannie od nich doznajemy. My, ludzie niepełnosprawni, całym sercem wspieramy ideę wolontariatu i całym sercem jesteśmy z nimi, szczególnie dlatego, że praca wolontariusza jest bardzo trudna i pełna wyrzeczeń, często spotyka się z niezrozumieniem środowiska i władz. Uważam, że promocja idei wolontariatu w prasie katolickiej jest bardzo potrzebna.
Dziękuję za zmniejszenie rozmiarów Waszego wspaniałego tygodnika, ponieważ dzięki temu osoby niewidome mają możliwość skanowania tego pisma i czytania go przez komputer z syntezą mowy.
Andrzej Grabowski z Księżomierzy

Uczestnicy Warsztatów Terapii Zajęciowej przy Domu Pomocy Społecznej im. Hrabiego Suchodolskiego w Gościeradowie od ponad roku związani są więzami przyjaźni z Centrum Wolontariatu, działającym przy parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kraśniku. Nasza przyjaźń nawiązała się jesienią 2005 r. - od rozmowy przez Internet, która doprowadziła do niezwykle ciekawego i owocnego spotkania, podczas którego opowiedziałem wolontariuszom o życiu osoby prawie niewidomej. Spotkałem się z niezwykłym zrozumieniem moich problemów. Objaśniałem, na czym polega obsługa komputera z syntezatorem mowy, poruszanie się z białą laską bez przewodnika. Młodzi ludzie ze dziwieniem i z niezwykłym zainteresowaniem pytali o każdy szczegół.
Po pewnym czasie wolontariusze odwiedzają nasze Warsztaty, gdzie zapoznają się z życiem osób z różną niepełnosprawnością - począwszy od niepełnosprawności intelektualnej do ruchowej. Był to pierwszy i, jak się potem okazało, nie ostatni ich kontakt z osobami niepełnosprawnymi, które są niezwykle zaskoczone dużym zainteresowaniem ich życiem przez ludzi zdrowych. Dziwi ich, że wolontariusze mówią o nas „przyjaciele”. Jakże trudno jest wśród współczesnych młodych - zainteresowanych zazwyczaj zdobywaniem wiedzy, zabawą, surfowaniem po Internecie, a nie losem ludzi słabszych - usłyszeć ciepłe słowa o niepełnosprawnych.
Po miesiącu naszej przyjaźni wraz z przyjacielem chorym na nieuleczalną chorobę SM zostajemy zaproszeni na spotkanie integracyjne u wolontariuszy, które odbywa się przy parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kraśniku. Niepokoimy się, jak zostanie przyjęty ktoś nieuleczalnie chory z trudem poruszający się na wózku. Długa rozmowa, spotkanie z Bogiem podczas Mszy św. i niesamowita dyskoteka! Jak to jest możliwe - my na dyskotece? Kolega nawet tańczy na wózku, a u jego boku jakże piękne dziewczyny! I to jak fachowo potrafią się zająć niepełnosprawnym! A odpowiednie prowadzenie takiego wózka jest wielką sztuką. Młodzież umie bawić się bez alkoholu? Widać, ile można uczynić jednym małym gestem dla drugiego człowieka. Wystarczy młoda serdeczna dłoń, a życie inwalidy nabiera innego sensu. I znowu jakby nam rosły skrzydła.
W maju ub.r. młodzież wolontariacka przyjmuje zaproszenie kierownictwa warsztatów i uczestników na ognisko integracyjne Warsztatów Terapii Zajęciowej. Młodzi wolontariusze mają możliwość spotkania się także z dziećmi z Domu Pomocy Społecznej w Gościeradowie. A jest to specyficzna grupa dzieci i młodzieży o trochę trudniejszym pojmowaniu otaczającego świata. Ich schorzenia i upośledzenia są poważniejsze niż uczestników warsztatów. Jednak wolontariacka młodzież nieśmiało podejmuje próbę nawiązania kontaktów z dziećmi z DPS. To dla nich spore wyzwanie, ale świetnie sobie radzą.
O rzeczywistej wartości odpowiedniego przygotowania wolontariuszy mamy szansę przekonać się w listopadzie ub.r., kiedy uczestnicy warsztatów zostają zaproszeni na spotkanie do Kraśnika. Na początku zaskakuje nas niezwykła serdeczność ze strony wolontariuszy i harcerzy biorących udział w integracyjnym spotkaniu. Ma ono na celu wzajemne poznanie się środowisk i dzielenie się swoimi pasjami i doświadczeniami życiowymi. Harcerze pokazują, jak wygląda zbiórka harcerska, opowiadają, jak wygląda życie druha na obozach. Następnie wszyscy dzielimy się swoimi życiowymi pasjami. Niepełnosprawni z zapałem mówią o swoich zajęciach warsztatowych. Monika wspomina o wykonywaniu obrazów, zainteresowaniach piłką nożną. Mirek zaś o tym, jaką satysfakcję daje mu wykonywanie na ramce tkackiej prawdziwych obrazów, o ostatnio nagrodzonym na konkursie obrazie „Mona Lisa”. Paweł zaś mówi o tym, iż pomimo swojej niepełnosprawności jest strażakiem w jednostce Straży Pożarnej w swojej miejscowości. Swoimi pasjami dzielą się także wolontariusze i terapeuci biorący udział w spotkaniu, którzy następnie proponują nam samodzielne wykonywanie rzeźb i figur z masy solnej. Jest także możliwość wspólnych rozmów. Mają one szczególne znaczenie dla ludzi dotychczas odsuwanych od społeczeństwa. Osoby niepełnosprawne bardzo pragną być słuchane i rozumiane, a wolontariusze dają nam szansę wypowiedzenia się na wszystkie tematy, sami też opowiadając, na czym polega ich praca. I w ten sposób zawiązuje się niewidzialna nić pomiędzy ludźmi doświadczonymi cierpieniem a sprawną młodzieżą. Nić, z której być może uda się zbudować piękną budowlę przyjaźni i zaufania? Wzrusza nas, z jaką pasją wolentariusze potrafią połączyć cierpienie z wiarą. Mamy okazję po raz pierwszy spotkać ludzi, którzy nie wstydzą się okazywać swojego przywiązania do Boga i do ludzi, o których mówi się, że są „inni”, a nawet że nie powinno się ich pokazywać światu. Dzięki nim mamy szansę zaprezentować siebie.
W ten sposób powoli z ludzi uważających się za odrzuconych i samotnych stajemy się dowartościowani i potrzebni. Owszem, niektórzy mówią o nas, że jesteśmy zdolni i umiemy wykonywać wiele pięknych rękodzieł na Warsztatach, ale wolontariusze konkretnymi zachowaniami udowadniają, że jesteśmy normalni. I słowo „normalni” nabiera tutaj autentycznego znaczenia. Widać, ile radości sprawia im wspieranie innych. I nie ma tu żadnego sztucznego udawania i podkreślania swojej wyjątkowości. Jest to pokolenie JP II, znakomicie realizujące swoim życiem naukę naszego ukochanego Papieża.
Bogu jesteśmy wdzięczni, że są tacy ludzie, jak nasi nowi przyjaciele.