Mymi ustami ofiarę wypowie
I moją ręką wszelki grzech zaciera
„Obecny Duchem w mej kapłańskiej mowie”
(A. M. Deskur, „Sonety rzymskie. Kapłaństwo”)

W sobotę 2 czerwca radość wypełniła serca wielu wiernych przybyłych do archikatedry. Tego dnia abp Władysław Ziółek wyświęcił nowych kapłanów dla Kościoła w archidiecezji łódzkiej. Ośmiu diakonów Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi zostało kapłanami Chrystusa, po sześciu latach studiów i formacji, po wielu próbach i wyrzeczeniach. Odtąd mają dawać Boga Żywego wszystkim potrzebującym pocieszenia i miłosierdzia. Do nich teraz będą przychodzić rzesze wiernych po Sakrament dający życie wieczne. Ich usta będą głosić Słowo Boże, wyjaśniać Pisma, pocieszać i upominać. Wielu wiernych, dzięki postawie tych kapłanów, powróci do Boga, odnajdzie sens życia, przebaczy bliźniemu.
Obrzędy sakramentu kapłaństwa odbyły się po Liturgii Słowa. Kiedy wierni, śpiewając Litanię do Wszystkich Świętych, modlili się za przyszłych kapłanów, diakoni upadli na twarz przed ołtarzem, by z pokorą odpowiedzieć na Chrystusowe wezwanie. Podczas uroczystości przyszli kapłani przyrzekli, że będą pełnili wolę Boga, złożyli na ręce Księdza Arcybiskupa przysięgę posłuszeństwa i wierności. Po nałożeniu rąk i modlitwie konsekracyjnej abp Władysław Ziółek namaścił świętymi olejami dłonie młodych kapłanów. Wręczył też neoprezbiterom kielich z winem i hostię, które odtąd codziennie będą składane przez nich w Ofierze Eucharystycznej.
Każdy z ośmiu wyświęconych inną drogą szedł ku kapłaństwu, każdy z nich w inny sposób usłyszał wezwanie Chrystusa do pełnienia szczególnej służby. Połączył ich wspólny cel: zdobywanie dusz dla Najwyższego Kapłana, u którego są na służbie. Przez sakrament święceń każdy z nich stał się w sposób szczególny przyjacielem Chrystusa. Jest to dla kapłana dar i zadanie. Dar - ponieważ nikt nie może zasłużyć sobie na łaskę, radość i zaszczyt przyjaźni z Chrystusem, nikt nie jest tego godzien. Zadanie - ponieważ kapłan, przyjaciel Chrystusa, powinien, jak mówi Papież Benedykt XVI, „Czuć jedno z Nim. Chcieć tego, czego On chce, jak też nie chcieć tego, czego On nie chce”. Czyniąc kapłanów swoimi przyjaciółmi, Jezus zaprasza ich: „Trwajcie w miłości mojej” (J 15, 9). Trwanie w miłości przejawia się w życiu kapłana, w fascynacji Jezusem, w przestawaniu z Nim sam na sam, w trwaniu na adoracji przed Nim w Najświętszym Sakramencie. Trwanie w miłości wyraża się w zasłuchaniu w Jego głos. Jak pisał Jan Paweł II, „Niemal w odczuwaniu bicia Jego serca”. Pamiętajcie, mówił do kapłanów Jan Paweł II, że „Jezus w tabernakulum oczekuje, by napełnić wasze serca tym głębokim doświadczeniem Jego przyjaźni, która jako jedyna może nadać sens i pełnię waszemu życiu”.
Za Janem Pawłem II życzymy nowym kapłanom: sprawujcie codziennie Mszę św. z radością i zapałem, z głęboką wiarą, sprawujcie ją w każdym następnym dniu z tą radością i zapałem, nawet większym niż za pierwszym razem, w dniu waszych prymicji. Prowadźcie długie dialogi z Jezusem - Eucharystią, a będziecie mieć o czym rozmawiać. Wtedy, gdy będzie się wam wydawało, że jesteście osamotnieni, że nikt was nie rozumie, On, wasz przyjaciel, Jezus Chrystus, który was wybrał, powołał i dzisiaj ustanawia swoimi kapłanami, czeka na was. Trwajcie na modlitwie przed tabernakulum. Niech Lud Boży najczęściej was widzi przed tabernakulum! Tam jest wasze miejsce!