Kobieta relacjonująca wypadek, ocalała z pożaru autobusu dzięki temu, że siedząca obok koleżanka, która wypadła przez rozbite okno pojazdu pomogła jej wydostać się na zewnątrz z płonącego wraku. „Nie jechaliśmy szybko, autobus toczył się w dół raczej powoli. Nagle z przodu autobusu coś trzasnęło i wówczas rozległ się krzyk kierowcy” - opowiada pasażerka. Joanna Osiennicka-Cerynger z konsulatu polskiego w Lyonie, która znalazła się wraz z mężem, polskim konsulem, już w dwie godziny po wypadku na miejscu tragedii, rozmawiała w niedzielę wieczorem z personelem świetnie wyposażonego Hopital Nord w Grenoble. Przebywa tam dwadzieścioro spośród rannych pasażerów autokaru. Pozostałych czworo jest w szpitalu południowym w Grenoble, gdzie prawdopodobnie zostaną przewiezione niektóre lżej ranne osoby. Joanna Osiennicka-Cerynger powiedziała, że trzy ofiary katastrofy są „w szczególnie ciężkim stanie”. Nie odzyskały przytomności. Spośród dwunastu pasażerów, którzy są w stosunkowo dobrym stanie, jedna osoba ma nogę złamaną w czterech miejscach, inna złamany obojczyk. Jednak nawet ci, którzy odnieśli nieznaczne obrażenia decyzją francuskich lekarzy spędzą najbliższe dni na obserwacji w szpitalach, powiedział „Niedzieli” polski Konsul. Przyczyną wypadku mogła być awaria hamulców. Właściciel autokaru twierdzi jednak, że pojazd był sprawny. Do wypadku doszło w drodze z sanktuarium Matki Bożej w La Salette, górskiej wioski w pobliżu Grenoble we francuskich Alpach. Kierowca autokaru wybrał z dwóch możliwych dróg krótszą, ale bardzo niebezpieczną drogę górską, której 8-kilometrowy (licząc w linii prostej), bardzo kręty odcinek miał 7-14% spadku. Niemal przy końcu tej drogi autokar wszedł w 90-stopniowy zakręt z prawdopodobną prędkością 70 kilometrów na godzinę. Motocykliści jadący za polskim autobusem, widzieli dym i ogień świadczące o tym, że kierowca próbował hamować, ale hamulce nie zadziałały. Ciężki pojazd runął w 40-metrową przepaść, w dolinę rzeki, łamiąc barierę ochronną na zakręcie. Natychmiast po upadku zaczął płonąć. Francuskie agencje informacyjne podają, że wiele ofiar zostało porwanych przez rwący nurt Romanche i wydobyto je dopiero po kilku godzinach. Wśród pielgrzymów najliczniejszą grupę stanowili mieszkańcy Stargardu. W sumie na pielgrzymkę pojechało 26 stargardzian. Wśród nich było dwóch kapłanów: wikariusz z parafii Miłosierdzia Bożego na osiedlu „Zachód” i proboszcz z Grzędzic.
„Prezydent Miasta Stargardu Szczecińskiego wraz ze współpracownikami składa najszczersze wyrazy współczucia rodzinom i bliskim osób, które zginęły w wypadku. To jedna z największych tragedii, która dotknęła mieszkańców naszego miasta. Łączę się w bólu ze wszystkimi, których bezpośrednio dotknęło to nieszczęście” - mówi Sławomir Pajor, prezydent Stargardu. „Rodziny i wszyscy bliscy ofiar tej tragedii mogą liczyć na pomoc i wsparcie miasta. Łączymy się z Nimi w bólu” - mówi Piotr Krzystek, prezydent Szczecina. Reakcja władz miejskich była natychmiastowa. Już w kilka godzin po pierwszych informacjach zapadła decyzja o wyjeździe na miejsce tragedii wiceprezydenta Szczecina Tomasza Jarmolińskiego.
Kilka godzin po godz. 4.00, przed budynkiem stargardzkiego Caritasu przy ul. Krasińskiego 19, gdzie mieści się punkt informacyjny, gromadzą się pierwsi przedstawiciele poszkodowanych, którzy w niedzielę ulegli tragicznemu wypadkowi we francuskich Alpach. Ciemno. Większość osób była tutaj kilka godzin wcześniej. Szukały wsparcia, dobrego słowa i najważniejszej informacji - co stało się z ich bliskimi. Niektórzy już wiedzą, jednak ponad połowa wciąż nie ma żadnych wiadomości. Najgorsza jest niepewność i bezradność. We wszystkich oczach widać przerażenie, obawę, ale i nadzieję. Pierwszą osobą, którą spotykamy, jest ks. Maciej Szmuc, dyrektor Caritas Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. W tej chwili dowiadujemy się, że 26 uczestników pielgrzymki straciło życie, natomiast 24 osoby uległy obrażeniom. W kilka godzin po tragedii ks. prob. Zygmunt Zawitkowski z parafii Miłosierdzia Bożego na stargardzkim osiedlu „Zachód”, skąd wyjechało najwięcej pielgrzymów, dysponował już listą osób z jego parafii, które ocalały i przebywają w szpitalu w Lyonie. Widnieje na niej 11 nazwisk: ks. Urbaniak Łukasz, Gronek Krystyna, Mordas Józef, Wolańska Jolanta, Urban Halina, Król Tadeusz, Król Irena, Bednarski Szymon, Prunesti Ewa, Celjan Teresa, Leśniańska Krystyna. O losie innych do tej chwili nic nie wiadomo. Część zginęła natychmiast, część utopiła się w wyniku zsunięcia się autkaru do wody. Nadjeżdżają władze miasta i powiatu: wicestarosta Witold Ruciński i zastępca prezydenta Rafał Zając. Jest również Zdzisław Rygiel, dyrektor Biura Prezydenta Miasta. W dniu 24 lipca powołano sztab kryzysowy. O godz. 14.30 w Urzędzie Miejskim prezydent zwołał spotkanie, na którym m.in. ze starostą Waldemarem Gilem, zastanawiali się, jakie działania podjąć. Pierwszą i najważniejszą sprawą było stworzenie punktu informacyjnego dla rodzin poszkodowanych. „Tata jest ranny. Nie wiem, w jakim jest stanie, ale najważniejsze, że żyje - mówi Kamil Mordas. - To straszna tragedia, wszystko stało się nagle, współczuję osobom, które nie mają żadnych informacji o swoich bliskich”. „Najgorsze jest to, iż ludzi tych się zna i wie kim byli. To nasi przyjaciele, sąsiedzi, uczestnicy nabożeństw w kościele Miłosierdzia Bożego. To straszne. To byli przecież pielgrzymi, dobrzy ludzie. Pojechali się modlić. Dlaczego spotkać musiało to właśnie ich” - zastanawia się Mirosław Żwirski ze Stargardu. „Córka żyje, ma tylko problemy z nadgarstkiem i usztywniony kręgosłup” - mówi ze łzami w oczach mama 24-letniej Ewy Pruneski. Nie jest jeszcze znana data pogrzebu ofiar wypadku. Co najsmutniejsze, ciała niektórych z nich są tak zmasakrowane, iż identyfikacja odbywać się będzie tylko na podstawie analizy kodu DNA.

Panie Boże? Dlaczego?

Jadący autokarem pielgrzymi podążali na spotkanie z Panem Bogiem. Ta pielgrzymka była dla nich czymś więcej niż tylko kolejną wyprawą turystyczną. Podczas trasy modlili się, śpiewali. Następnego dnia mieli wracać do Polski, do swoich rodzin, bliskich... Tak się jednak nie stało. Panie Boże, miej dusze tych zmarłych w swojej opiece.