Pałka skruszonego zomowca znalazła się wśród eksponatów na wystawie o stanie wojennym na Dolnym Śląsku i Opolszczyźnie. Zaplanowano ją we wrocławskim Muzeum Archidiecezjalnym do 3 lutego, potem ma odwiedzić inne miasta Dolnego Śląska. Zomowiec, który przyniósł wspomnianą pałkę do jednego z kościołów Wrocławia, nie potrafił inaczej powiedzieć słowa "przepraszam". Na wystawie pokazano również wiele nigdy dotąd nie publikowanych dokumentów, m.in. zdjęcia ludzi skazanych na podstawie dekretu o stanie wojennym, wydobyte z aresztów więzienia przy Kleczkowskiej we Wrocławiu. A także drastyczne zdjęcia ofiar demonstracji w Lubinie, gdzie milicjanci bez wyraźnego powodu otworzyli ogień, zabijając kilka osób. Zdjęcia te przechowywane są w aktach sądowych. Podczas stanu wojennego na ulice większych miast Polski skierowano ok. 70 tys. żołnierzy i 30 tys. milicjantów, z których część brała udział w pacyfikowaniu strajkujących załóg m.in.: w Zagłębiu Miedziowym, wrocławskim "Dolmelu", "Pafawagu", "Polarze", "Hutmenie" i "Archimedesie" . Łącznie podczas stanu wojennego internowano w Polsce ponad 10 tys. osób. Internowanych z województwa legnickiego przewieziono głównie do Głogowa, z jeleniogórskiego do Kamiennej Góry, z wałbrzyskiego - również do Kamiennej Góry, Wałbrzycha, Świdnicy i Dzierżoniowa. Osoby starsze i kobiety trafiły do Darłówka. Wiele kobiet internowano w Gołdapi. Uczestników strajków stawiano przed sądami doraźnymi, szykanowano ich m.in. zwalniając z pracy z tzw. wilczym biletem. Pracownicy Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, którzy przygotowali tę ekspozycję w 20. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, chcieli, aby każdy znalazł na niej fragment swych przeżyć. Pierwszą salę poświęcono więc pamiętnej "nocy grudniowej", kolejne - demonstracjom, działalności Kościoła (m.in. duszpasterstwa ludzi pracy przy parafii św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu), dniu codziennemu - pustym półkom w sklepach, kartkom na mleko, mięso, buty.

* * *

Stan wojenny zniesiono 22 lipca 1983 r., po 585 dniach. Jednak poczynione wcześniej regulacje prawne pozwalały utrwalić na dłużej przepisy wyjątkowe ograniczające swobody obywatelskie. Zasadnicze zmiany w tym względzie nastąpiły dopiero po 1989 r.