Poddając się pierwszemu wrażeniu, sądzimy, że Przemienienie Pańskie jest najważniejszą treścią dzisiejszej 2. niedzieli wielkopostnej. Przeżycie niezwykłe, radosne, skoro św. Piotr woła: "Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy" i marzy o trzech namiotach, by tam pozostać jak najdłużej. Przemienienie Pańskie to była chwila. Niemcy określają tę tajemnicę słowem "Erklaarung", które przede wszystkim oznacza "rozjaśnienie". Bo ta Boża jasność była w Panu Jezusie od chwili Jego poczęcia w łonie Matki, bo to była pełnia Bóstwa. Teraz rozbłysła szczególnym blaskiem, by zapowiedzieć tajemnicę Zmartwychwstania i umocnić wiarę wybranych uczniów. Wielkie także było przemienienie serca Abrahama przez wiarę i łaskę, kiedy był gotów złożyć w ofierze swojego własnego syna, umiłowanego Izaaka. Jest on wzorem wiary bezwarunkowej, gotowej na wszystko. Z pewnością dla jego serca byłaby łatwiejsza decyzja ofiary z własnego życia, ale ta jego ofiara serca na górze Moria miała być zapowiedzią ofiary Syna Bożego na górze Kalwarii. Św. Paweł, mówiąc o Bogu, "który nawet własnego Syna nie oszczędził", dodaje, że "wraz z Nim darował nam wszystko". Jezus nie pozostaje na górze w blasku chwały. Znowu ją zasłania swoim człowieczeństwem, a swoim uczniom, idąc z nimi na dół, mówi o powstaniu z martwych, które musi poprzedzić śmierć bolesna.
Rzeczywistość naszego życia ziemskiego zdaje się często zaprzeczać tej prawdzie, że "z Nim mamy wszystko!". Taki fakt, jeden z wielu: Młode małżeństwo, młoda rodzina - ich dwoje i dwoje małych dzieci. On wychodzi, aby skosić kawałek trawnika obok domu. Nagle atak serca i zanim przybyła karetka pogotowia - zgon! Przed pogrzebem kapłan odwiedza matkę i dzieci - sieroty. Kobieta, płacząc, powtarza wiele razy słowa: Czemuś nam to uczynił?... Bezwiednie powtarza słowa Maryi, kiedy odnalazła Pana Jezusa i pojąć nie mogła, dlaczego On tak ją zasmucił?... A może to samo pytanie w ustach owej kobiety jest skierowane do Boga samego?... Już w Starym Testamencie jest wiele razy powtórzona ta prawda, że sprawiedliwy cierpi, mimo tego, że jest sprawiedliwy. Np. Psalm 34: "Liczne są nieszczęścia, które cierpi sprawiedliwy, ale Pan go ze wszystkich wybawia". Nasze życie to nie jest obraz czarno-biały. Bóg jest z człowiekiem także wtedy, gdy on przywalony ciężarem cierpienia, zaczyna w Niego wątpić... Znakiem, dowodem tej Jego miłości do człowieka jest właśnie Jezus - Jego życie od żłóbka aż po krzyż, Jego Ewangelia. Ta prawda Jego miłości nie jest widoczna z zewnątrz. Jej miarą nie są sukcesy zawodowe, rodzinne, nawet zdrowie. Niepojęte wymiary tej miłości ukazuje nam Krzyż Jezusowy i Zmartwychwstanie. Darem Bożym jest także ziemskie dobro i piękno, które możemy dotknąć zmysłami, jak ów spokojny bieg życia, praca, zdrowie. Ale wierność Boga dla nas jako Jego dzieci sięga nieskończenie dalej i w tych ziemskich dobrach nie może się wyczerpać. Bóg nam daje nie COŚ, lecz SIEBIE SAMEGO! Tak czasem bywa i między ludźmi: ktoś nas obdarza, ale my oczekujemy jego serca. Jako członkowie Mistycznego Ciała Chrystusa oczekujemy także uczestnictwa w chwale Jego Przemienienia - tego ostatecznego, o którym pisze św. Paweł: "Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała" (Flp 3, 20-21).