1. Podczas tej Oktawy Paschalnej, pojętej jako jeden wielki dzień, liturgia nieustannie ogłasza prawdę o zmartwychwstaniu: "Jezus prawdziwie zmartwychwstał". Orędzie to otwiera nowy horyzont dla całej ludzkości. W zmartwychwstaniu staje się rzeczywistością to, co w Przemienieniu na górze Tabor było zapowiedziane w sposób tajemniczy. Tutaj Zbawiciel objawia Piotrowi, Jakubowi i Janowi cudowną chwałę oraz światło potwierdzone głosem Ojca: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" (Mk 9, 7).
Podczas święta Paschy słowa te ukazują się nam w ich pełnej prawdzie. Umiłowany Syn Ojca, ukrzyżowany i umarły Chrystus, zmartwychwstał dla nas. W Jego świetle my, wierzący, widzimy światłość i "podniesieni przez Ducha - jak mówi liturgia Kościoła Wschodniego - wyśpiewujemy na chwałę współistotnej i wiekuistej Trójcy" (Wielkie Nieszpory na święto Przemienienia Chrystusa). Z sercem przepełnionym radością paschalną wstępujemy dziś na świętą górę, która króluje nad równiną galilejską, ażeby kontemplować wydarzenie, które tam się dokonało, uprzedzając wydarzenia paschalne.

2. Chrystus jest centrum Przemienienia. Ku Niemu zmierzają dwaj świadkowie Pierwszego Przymierza: Mojżesz przekazujący Prawo, oraz Eliasz - prorok Boga żywego. Bóstwo Chrystusa, ogłoszone przez Ojca, jest również objawione przez symbole, które św. Marek ukazuje w sposób malowniczy. Mamy tu bowiem światło i biel, które przedstawiają wieczność i transcendencję: "Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła" (Mk 9, 3). Jest również obłok, znak obecności Boga w drodze Wyjścia Izraela oraz w namiocie Przymierza (por. Wj 13, 21-22; 14, 19. 24; 40, 34. 38).
Liturgia wschodnia w Jutrzni na uroczystość Przemienienia śpiewa: "Niezmienne światło światłości Ojca, Słowo, w Twym lśniącym blasku widzieliśmy dzisiaj na Taborze światło, którym jest Ojciec i światło, którym jest Duch, światło, które oświeca wszelkie stworzenie".

3. Ten tekst liturgiczny podkreśla trynitarny wymiar przemienienia Chrystusa na górze. Uwydatnia bowiem obecność Ojca z Jego objawiającym głosem. Tradycja chrześcijańska widzi tu również ukrytą obecność Ducha Świętego, odwołując się do paralelnego wydarzenia Chrztu w Jordanie, gdzie Duch zstąpił na Jezusa w postaci gołębicy (por. Mk 1, 10). Polecenie dane przez Ojca: "Jego słuchajcie" (Mk 9, 7) zakłada, iż Jezus jest pełen Ducha Świętego, tak iż Jego słowa są "duchem i życiem" (J 6, 63; por. 3, 34-35).
Jest zatem możliwe wejście na górę, ażeby zatrzymać się, kontemplować i zanurzyć w tajemnicę Bożego światła. Góra Tabor symbolizuje wszystkie wzgórza, które prowadzą do Boga, zgodnie z obrazem tak drogim mistykom. Inny tekst Kościoła Wschodniego wzywa nas do tego wstępowania ku górze i ku światłu: "Przybądźcie, narody, chodźcie za Mną! Wstąpmy na świętą i niebiańską górę, zatrzymajmy się duchowo w mieście Boga żywego i kontemplujmy Boskość Ojca i Ducha, który jaśnieje w Jednorodzonym Synu (Modlitwa na zakończenie Kanonu św. Jana Damasceńskiego).

4. W Przemienieniu nie tylko kontemplujemy tajemnicę Boga, przechodząc ze światłości do światłości (por. Ps 36, 10), ale jesteśmy również zaproszeni do słuchania Bożego słowa, które do nas jest skierowane. Ponad słowem Prawa u Mojżesza i ponad proroctwem Eliasza rozbrzmiewa słowo Ojca, który odsyła nas do słowa Syna, jak przed chwilą przypomniałem. Przedstawiając nam "Syna umiłowanego", Ojciec zaprasza nas do słuchania Go (por. Mk 9, 7).
Drugi List św. Piotra, komentując wydarzenie Przemienienia, podkreśla z naciskiem Boży głos. Jezus Chrystus "otrzymał (...) od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: ´To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie´ I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej. Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach" (2 P 1, 17-19).

5. Widzenie i słuchanie, kontemplacja i posłuszeństwo są zatem drogami, które prowadzą nas na świętą górę, na której Trójca Święta objawia się w chwale Syna. "Przemienienie daje nam przedsmak chwalebnego przyjścia Chrystusa, ´który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego ciała´ (Flp 3, 21). Przypomina nam również, że ´przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bożego´ (Dz 14, 22)" (KKK 556).
Liturgia Przemienienia, jak sugeruje nam duchowość Kościoła Wschodu, w trzech Apostołach, Piotrze, Jakubie i Janie, przedstawia " trójcę" ludzką, która wpatruje się w Bożą Trójcę. Jak trzej młodzieńcy w piecu ognistym z Księgi Daniela (3, 51-90), tak liturgia "błogosławi Boga Ojca Stworzyciela, uwielbia Słowo, które przyszło im z pomocą, zmieniło ogień w rosę i wysławia Ducha Świętego, który daje wszystkim życie wieczne" (Jutrznia na święto Przemienienia).
Również my prosimy teraz przemienionego Chrystusa słowami Kanonu św. Jana Damasceńskiego: "Uwiodłeś mnie pragnieniem Ciebie, o Chryste, i przemieniłeś mnie Twoją Boską miłością. Wypal moje grzechy ogniem niewidzialnym i napełnij mnie Twoją słodyczą, ażebym pełen radości uwielbiał Twoje objawienia".

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin