- Jak to było z księdza powołaniem? - Już nie pamiętam, jak wiele razy odpowiadałem na to pytanie. I chociaż te wszystkie odpowiedzi mogą się od siebie trochę różnić, to jednak zawsze staram się w nich wskazywać na to samo echo, echo sekretu i dobroci Pana Jezusa. Odpowiadając dzisiaj na to pytanie, wspomnę coś, co nie rozstrzygnęło wprost o moim powołaniu, ale co niewątpliwie wpłynęło na nie i je umacniało. Jest to również sekret, który tak głęboko trwa w moim życiu od trzydziestu trzech lat.
Było to zimą 1976 r. Pojechałem wówczas z Reprezentacją Polski Juniorów do lat 18 na turniej w hokeju na lodzie do Niemiec Zachodnich. Było to dla mnie wielkie przeżycie. Po raz pierwszy miałem zobaczyć "Zachód". Ale radość płynęła przede wszystkim z tego, że zostałem reprezentantem naszego kraju. Turniej rozgrywaliśmy w pięknym małym górskim miasteczku Fuassen. Jedno lodowisko - odkryte, wkomponowane w skały, drugie zaś - bardzo współczesne, zadaszone drewniano-szklano-metalową konstrukcją.
Po pierwszym treningu byłem bardzo szczęśliwy. Wszystko jawiło mi się jako coś nowego. A mecz inauguracyjny z Niemcami wygraliśmy. Pamiętam dobrze, jak w sobotę po tym meczu zaniepokoiłem się, jak pójdę w niedzielę do kościoła na Mszę św. Zacząłem się dopytywać o kościół katolicki. Z tym były trudności, bo nie umiałem wtedy mówić po niemiecku. Jakiś nieznany lekarz powiedział mi, że kościół katolicki jest niedaleko, za lodowiskiem, dziesięć minut drogi pieszo. Poszedłem sprawdzić. Był już wieczór i było ciemno. Znalazłem ten kościół. Msza św. niedzielna była o godz. 9.30. Ucieszyłem się i wróciłem do swojej grupy.
Z dumą i wielkim zadowoleniem poinformowałem trenera i kierownika reprezentacji, że Msza św. jest o godz. 9.30. Oni odpowiedzieli, że to nie wchodzi w rachubę, bo mamy wtedy trening. Rzeczywiście, trening ustalony był na godz. 10.00. Nie jesteśmy u siebie i nic nie możemy zmienić - powiedzieli. Wówczas poczułem dziwny niepokój i żal.
Poprosiłem kilku moich dobrych starszych kolegów z Nowego Targu, żeby jutro - w niedzielę - poszli ze mną na Mszę św. Mówiłem im: przecież jak się spóźnimy na ten trening, to nic się nie stanie. Ale oni trochę się jednak wahali. Jeden z nich powiedział: "To jest kadra, a nie klub ´Podhale´".
Długo nie mogłem zasnąć. Po raz pierwszy opuszczę Mszę św. - tak sobie pomyślałem. Nie mogłem się z tym pogodzić. Rano po śniadaniu zdecydowałem, że jednak pójdę na Mszę św. Pamiętam jak dziś, najmocniej przeżyłem na niej przyjęcie Komunii św. Wszyscy bowiem wyciągali dłoń po Ciało Pana Jezusa, a ja przecież nauczony byłem, że może to czynić tylko kapłan. Kiedy ksiądz podszedł do mnie, czekał, abym wyciągnął dłoń, a ja nie wiedziałem, co powiedzieć. Chciałem mu wyjaśnić, że jestem z Polski, ale bez znajomości języka to było trudne, i to jeszcze w takiej chwili. Wreszcie, patrząc prosto w oczy tego kapłana, otworzyłem usta i przyjąłem Ciało Pana Jezusa. Wydawało mi się, że cały Kościół patrzy na mnie jak na intruza. Po tej Mszy św. byłem bardzo szczęśliwy.
Kiedy przyszedłem na lodowisko, koledzy kończyli trening. Trener zaczął ze mną rozmowę. Trochę krzyczał, mówiąc, że gdyby wszyscy tak robili jak ja, to do niczego byśmy nie doszli. Trening jest po to, aby trenować. Tym bardziej, że jesteśmy na obczyźnie i trzeba być zdyscyplinowanym. - Zobaczysz, Paweł - mówił - już nigdy nie wyjedziesz za granicę. Daliśmy ci szansę, jesteś przecież najmłodszy ze wszystkich. Mogłeś zrobić największą karierę w polskim hokeju.
Zabolało mnie to. Zapamiętałem te słowa. Miałem wtedy 14 lat.
Byłem smutny jeszcze z innego powodu. Ten trener był dla mnie bardzo dobry. Wiedziałem, że chodzi do kościoła. A tu przy wszystkich kolegach tak mnie zganił. Ale starsi koledzy byli dla mnie bardziej życzliwi i wyrozumiali.
Po czterech latach, dzięki Bogu, tylko ja jeden z tej reprezentacyjnej drużyny trafiłem do Kadry Olimpijskiej i wziąłem udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Lake Placid 1980.
Zaś po jedenastu latach od tamtego zdarzenia w Fuassen miałem Mszę św. prymicyjną w Nowym Targu. Było na niej wielu przyjaciół i znajomych. Na samym przyjęciu spotkało się ponad 1100 osób. Wśród nich był ów trener. Przy składaniu życzeń powiedział m.in.: - Pawełku, ciągle modliłem się za ciebie i wiedziałem, że słusznie postąpiłeś wtedy w Fuassen. Obyś był dobrym i wiernym kapłanem Pana Jezusa tak jak tam, w Fuassen, w tamtą niedzielę.
Dziś, po dwudziestu czterech latach od tamtego wydarzenia, jestem coraz mocniej przekonany, że moje powołanie do kapłaństwa jest powołaniem eucharystycznym. Kiedy patrzę na moje dotychczasowe życie jako dziecka, młodzieńca, sportowca, kapłana i przede wszystkim człowieka, to w centrum tego życia jest właśnie Pan Jezus obecny w Eucharystii. Bez tego Centrum nie byłbym tym, kim dzisiaj jestem.

Ks. Paweł Łukaszka pochodzi z Nowego Targu. Były hokeista, bramkarz "Podhala" Nowy Targ, wielokrotny reprezentant Polski w drużynie młodzieżowej i drużynie seniorów, bronił bramki polskiej reprezentacji na Zimowej Olimpiadzie w Lake Placid (USA) w 1980 r. Od 13 lat jest kapłanem archidiecezji krakowskiej. Oprócz zwykłej pracy kapłańskiej zajmuje się duszpasterstwem sportowców. Mieszka w Krakowie.