5 października 1962, po pożegnaniu się z domownikami, kardynał Stefan Wyszyński udał się na Dworzec Główny, by wyjechać do Rzymu. Pociąg był opóźniony. Na peronie - pisał w swych zapiskach Ksiądz Prymas - taki tłum, że nie można się przecisnąć. Wszyscy śpiewają. Nadchodzi pociąg; wszyscy biskupi już są wewnątrz wagonu. Mnóstwo kwiatów, wspólne błogosławieństwo.

Z Prymasem Polski do Rzymu wyjechali arcybiskup Antoni Baraniak - ordynariusz poznański oraz biskupi: Zygmunt Choromański - sekretarz Episkopatu, Michał Klepacz - biskup łódzki, Kazimierz Kowalski - biskup chełmiński, Zdzisław Goliński - biskup częstochowski, Antoni Pawłowski - biskup włocławski, Franciszek Jop - administrator apostolski w Opolu, Tomasz Wilczyński - administrator apostolski w Olsztynie, Edmund Nowicki - administrator apostolski w Gdańsku, Jan Fodaliński - sufragan łódzki i Walenty Wójcik - sufragan w Sandomierzu. W Zebrzydowicach dołączyli jeszcze biskup Herbert Bednorz - koadiutor w Katowicach i biskup Karol Wojtyła - sufragan z Krakowa.

Po dwóch dniach, 7 października w godzinach porannych, pociąg z polskimi biskupami dotarł do Rzymu. Wszystko odbywało się podobnie jak przy poprzednich wyjazdach Prymasa Polski do Rzymu. Były więc entuzjastyczne powitania w Wiedniu, gdzie biskupi mieli dwugodzinną przerwę w podróży i Rzymie z udziałem dostojników kościelnych i państwowych oraz tłumów ludzi. Nie ma zatem potrzeby dłużej się nad tym zatrzymywać. Jako ciekawostkę można podać, że na stacjach postojowych witający Włosi oblegali polskich biskupów i prosili ich, jak gwiazdy filmu, muzyki czy sportu, o autografy. Prośbie tej najchętniej zadośćczynił arcybiskup Antoni Baraniak, chociaż niewiele ustępował mu biskup Pawłowski.

Natomiast uwagę trzeba zwrócić na wydarzenie, które kardynał Wyszyński uznał jako wielki nietakt dyplomatyczny. Mianowicie, na rzymskim dworcu Termini wśród witających był ambasador Włoch przy Stolicy Świętej. Natomiast polską ambasadę reprezentował jedynie jej sekretarz Marian Wielgosz. Nie trudno się domyślić, że był to swoisty rewanż na Księdzu Prymasie za jego protest u Władysława Gomułki w sprawie arcybiskupa Kominka. Cóż, komunistyczne władze zawsze miały trudności z akceptowaniem tego, że ktoś nie akceptuje niesprawiedliwych decyzji organów państwowych.

Odpoczynek po długiej podróży był nad wyraz krótki. Popołudniu Ksiądz Prymas przyjął arcybiskupa Luigii Poggi, specjalnego wysłannika Stolicy Świętej do Spraw Kontaktów z Rządem PRL. Rozmowa dotyczyła przede wszystkim sprawy związanej z administracją kościelną na Ziemiach Zachodnich. Watykański dostojnik był zainteresowany czy na Sobór przyjedzie biskup Czesław Kaczmarek z Kielc. Później Ksiądz Prymas spotkał się arybiskupem Józefem Gawliną.

W tym samym czasie arcybiskup Antoni Baraniak i ksiądz Bolesław Filipiak byli u arcybiskupa Angello dell´Acquy w sprawie audiencji u Ojca Świętego dla Księdza Prymasa i dla wszystkich biskupów przybyłych z Polski. Dzięki jego wstawiennictwu obie audiencje miały się odbyć już następnego dnia.

W takiej sytuacji późnym wieczorem Prymas Tysiąclecia usiadł do biurka, by przygotować przemówienie, jakie chciał wygłosić do Papieża.