To, co się obecnie dzieje w życiu teatralnym naszego kraju, zasługuje na szczególną uwagę, atoli nie ze względu na wyjątkowość artystycznych dokonań, a wręcz przeciwnie - z powodu tandety i prymitywnego populizmu, który stara się epatować widza laboratoryjnym poszukiwaniem złego gustu i smaku.
Taki rodzaj produkcji artystycznej ujemnie wpływa na kształtowanie edukacji teatralnej, a także posiada destruktywny wpływ na postawy moralne młodego pokolenia Polaków. W państwowych teatrach wystawia się pseudoawangardowe utwory sceniczne, preferujące obsceniczność, pornografię, hedonistyczny styl życia i wszystko, co ośmieszać może społeczną naukę Kościoła katolickiego. Nietrudno się zatem domyślić proweniencji zacnych autorów, jak również ich światopoglądowych i moralnych predylekcji.
Brak szacunku do teatru artystycznego oraz pretensjonalizm płynący z niektórych scen stają się coraz częściej domeną współczesnego polskiego teatru, ale też tak naprawdę nie o teatr się rozchodzi, gdyż dziś istotą scenicznego wydarzenia staje się skandal obyczajowy, a nie walory artystyczne spektaklu. Wówczas to - "nieważne, co się o nas mówi, ważne, że w ogóle się mówi", a za to już w Polsce płaci się zupełnie przyzwoicie. Szkoda tylko, że pieniędzmi podatników. Do lamusa poszły studyjne poszukiwania metod aktorskich czy mozolne próby kreowania nowoczesnego teatru (nie utożsamiać z teatrem modnym), którym przed laty mogła się szczycić w całym świecie polska scena dramatyczna.
Dziś niektórzy młodzi reżyserzy, trafnie nazwani "twórcami niepokoju kloacznego" czy "ulepszaczami" teatru, szukają komercyjnych rozwiązań, które schlebiają, niestety, najniższym gustom publiczności.
Zabieg ten jest trywialny i ma związki nie z miarą Fidiasza, a z miarką krawiecką i dlatego jest to klasyczne "przyszywanie nowej podszewki do starego płaszczyka". Aktorom nakazuje się wrzaskliwie wypowiadać kwestie (to ta nowa ekspresja wykonawcza), ubiera się ich w dżinsy i ciężkie buty, dodaje obscenicznego seksu, wulgaryzmów, dyskotekowej muzyki - i dzieło gotowe.
Drodzy bywalcy teatralni - jak mawiał był Witkacy - nie dajcie się nabierać, gdyż to są artystyczne knoty, o których w peanach piszą tylko tacy sami znawcy teatru, jak ci kontrowersyjni "twórcy". Pamiętajmy, że teatr artystyczny jest czymś żywym i spontanicznym - zjawiskiem bazującym na wielowiekowej kulturowej tradycji, dlatego wcale nie musi odwoływać się do mody - bo ona, jak wiemy, najczęściej pstrego rumaka dosiada. Wierzącym czytelnikom odradzam oglądanie spektakli, które są oparte na dramatach Sarah i Kane, Marka Ravenhilla czy Wernera Schwaba - szkoda czasu!

PS
Laureat Literackiej Nagrody Nobla - Dario Fo też nie jest lepszy.