Wzgórza łagodne jak wersety Ewangelii,
Niewiasty u studni
I szklane niebo, przez które widać
Gołębia, unoszącego się
Ponad domami białymi
Jak sad aniołów.

Gabriel leciał powoli i z trudem,
Bo miał zwiastować nowinę
Tak nieoczekiwaną,
Że uginał się pod jej ciężarem.
Drżał, nie wiedząc,
Czy ją zrozumie kobieta z krwi i ciała.

Posłańcy, którzy przynoszą nieoczekiwaną wieść,
Są równie zaskoczeni,
Jak ci, którzy ją otrzymują.
Lecąc nisko nad ulicami,
Był bardzo rad,
Że go nie spostrzegli ludzie,
Którzy zmożeni upałem
I oddzieleni od rzeczywistości
Ścianą snu,
Leżeli na chodnikach
I na progach domów.

Gabriel był widzialny tylko dla samego siebie
I smagłej Dzieweczki,
Która cichym ruchem dłoni
Odgarnęła z czoła ciemne włosy,
Gdy zbliżając się do Niej,
Musnął nieostrożnie skrzydłami
Jej cień.

Mówili z sobą zwyczajną mową,
A im prostsze były ich słowa,
Tym bardziej zawiła była ich tajemnica.

Wielka była radość,
Gdy Dzieweczka
O czole z błękitu,
O spojrzeniu utkanym z ptaszęcych świergotów
Bez sprzeciwu przyjęła nowinę
I pochyliła w pokorze dłonie,
Na których spoczęła równowaga człowieka.

Anioł uniósł się w powietrze
I szybko się oddalił,
Bo miał przed sobą długą drogę,
Prowadzącą obok studni i śpiących ludzi,
A chciał jeszcze przed zapadnięciem nocy
Zdążyć z powrotem do swojego domu,
Zbudowanego z pierwszych kart
Ewangelii.

Zmęczony,
Mijając studnię,
Zanurzył w niej swoje stopy,
Gorące od lotu.