WACŁAW GRZYBOWSKI: - Czy po spotkaniu w Mistrzejowicach doszło również do spotkania w podwawelskim grodzie?

EUGENIUSZ MRÓZ: - Z rąk kanclerza krakowskiej Kurii Metropolitalnej otrzymaliśmy upragnione zaproszenia uczestniczenia we Mszy św. i w spotkaniu z Ojcem Świętym w ostatnim dniu jego pobytu w Ojczyźnie, 23 czerwca. W kaplicy, w czasie Mszy św. koncelebrowanej o godz. 7.00 przez Ojca Świętego wraz z kard. Józefem Glempem i kard. Franciszkiem Macharskim, Lolek zwrócił się do nas w tych oto jak zawsze ciepłych, serdecznych słowach: "Pragnę tu jeszcze, przechodząc do mego środowiska i do innych środowisk, zwrócić się w kilku słowach do moich dawnych kolegów z gimnazjum, którzy przyszli, aby również uczestniczyć w tej Najświętszej Ofierze. W tym roku minęło 45 lat od naszej matury. Jest to równocześnie taki pospieszny, ale bardzo żarliwy zjazd maturalny, spotkanie maturalne przy ołtarzu.
Życzę Wam, moi Drodzy Koledzy, by Bóg Wam błogosławił na drogach życia Waszego, Waszym rodzinom i Waszej pracy. Ufam, że Chrystus wszedł w to nasze spotkanie łaską swojej Eucharystii, że nas na nowo z sobą zjednoczył, że nas umocnił tym duchem, którego stale udziela szukającym Go. Pragnę też udzielić błogosławieństwa obecnym, rozszerzając je na wszystkich, którzy nie uczestniczyli w tym spotkaniu, bo nie mogli, a przecież są z nami związani i sercem uczestniczą w tym naszym spotkaniu. Pozwólcie, że ostatnie słowo skieruję ku naszym kolegom zmarłym z grupy kolegów maturzystów. Ich polecaliśmy Miłosierdziu Bożemu. Ufamy, że dusze ich w życiu wiecznym odnajdą Chrystusa".
Po Mszy św. nasz ukochany Karol - dziś Namiestnik Chrystusa, przywódca duchowy całego świata - przyszedł do nas, zebranych w jednej z sal arcybiskupiego pałacu.
Byliśmy wszyscy poważni, skupieni, lecz nastrój ten szybko przeszedł w miłą, serdeczną rozmowę kolegów - przyjaciół. Był taki sam jak przed laty, gdy razem z nami siedział w ławce w wadowickim gimnazjum, wspólnie dzielił z nami radości i troski. Pogodny i serdeczny, urzekający swoją bezpośrednością, wyglądał zdrowo, lekko opalona twarz tryskała humorem.
Każdego z nas przytulał do swego szerokiego, gorącego serca, doskonale pamiętał nasze imiona, z każdym zamienił kilka ciepłych słów. Podchodząc do Jasia Wolczki (inżynier leśnik z Kalwarii Zebrzydowskiej), powiedział: "Oto najlepszy matematyk naszej klasy".
W oczach wielu kolegów weteranów wojny, którym niejeden raz śmierć zaglądała w oczy, pojawiły się łzy... Jak bóbr płakał Staszek Magiera.
Jasio Kuś, doktor medycyny, docent UJ z Krakowa, przekazał w naszym imieniu gorące słowa miłości, przywiązania i wręczył album z podpisami wszystkich kolegów. Odczytał następnie według dziennika klasowego 1937/38 r. nazwiska wszystkich kolegów. Wielu z nich nie ma już wśród nas. Danka Pukłówna-Gruszczyńska wręczyła Ojcu Świętemu wiązankę kwiatów, otrzymując w podzięce pocałunek złożony na jej czole. Nastrój był bardzo ciepły, serdeczny. Pragnęliśmy, aby te wspaniałe chwile naszego spotkania trwały jak najdłużej. Niestety, do Ojca Świętego podszedł jego sekretarz, ks. Stanisław Dziwisz, dobrze nam znany z naszych krakowskich oraz watykańskich spotkań, przypominając dalszy harmonogram dnia. "Ja też muszę kogoś słuchać" - powiedział do nas Lolek z uśmiechem. Rozumieliśmy, że nadeszła pora rozstania.
Urzeczeni emanującą z niego mocą, dobrocią i ciepłem - jeszcze przez dłuższy czas pozostaliśmy w milczeniu.

cdn.