Na temat okupacji niemieckiej napisano już bardzo wiele. Temat powraca w związku z niedomówieniami dotyczącymi wynagrodzenia za krzywdy przymusowej pracy tysięcy naszych rodaków. Do dziś jednak niemal nietknięty został problem duszpasterskiej opieki nad Polakami wywożonymi do Niemiec podczas II wojny światowej.
Jest rzeczą powszechnie wiadomą, że gestapo urządzało łapanki, porywało ludzi, szczególnie młodych, i deportowało do Rzeszy. Tam, Polacy traktowani jak niewolnicy, byli zmuszani do ciężkiej pracy w kopalniach, fabrykach lub na roli. Gryzła ich tęsknota za Ojczyną, za rodziną, groziło często psychiczne załamanie, utrata wiary, moralny rozkład. Wiedział o tym metropolita krakowski - abp Adam Stefan Sapieha. Jego usiłowania i prośby przedkładane władzom niemieckim, by mógł tym ludziom posłać kapłanów, były ignorowane. Abp Sapieha nie rezygnował. Nawiązał łączność z dowództwem Armii Krajowej. Stolica Apostolska wyraziła zgodę na zorganizowanie na terenie Niemiec podziemnego duszpasterstwa wśród Polaków. Zorganizowanie takiego duszpasterstwa książę Sapieha zlecił ks. Ignacemu Posadzemu, przełożonemu generalnemu Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców. Należało znaleźć grupę młodych kapłanów, zdrowych, zdolnych do pracy fizycznej i gotowych do poświęcenia się na śmierć i życie dla tak ważnej, a bardzo niebezpiecznej sprawy. Mieli oni niejako wejść lwu w paszczę, by mu wybijać zęby. Znaleźli się tacy. Jednym z nich był o. Adam Jakubek, kapłan z krakowskiego klasztoru Kapucynów. Przełożeni zakonni uznali go za odpowiedniego do pełnienia takiej misji, gdyż mimo młodego wieku odznaczał się pełną dojrzałością duchową, gorliwością w pracy duszpasterskiej i gorącym patriotyzmem. Przedstawiono go abp. Adamowi Sapieże. Odbył on z o. Jakubkiem dłuższą rozmowę, udzielił stosownych pouczeń i przestróg, po ojcowsku uścisnął, pobłogosławił, i - jak wspominał o. Jakubek - powiedział: "Jedź, audaces fortuna iuvat (Śmiałym szczęście sprzyja)".
Następnie dowództwo krakowskie Armii Krajowej zaopiekowało się o. Adamem. Przygotowano go do pracy konspiracyjnej i poinformowano o rozlokowaniu Polaków w Niemczech. Wyrobiono mu nową kenkartę, czyli niemiecki dowód osobisty, oraz inne potrzebne dokumenty i postarano się o bilet kolejowy do uprzednio ustalonej miejscowości. Adam Jakubek, dobrowolnie zgłaszający się na roboty, dołączył do transportu przymusowych robotników i ruszył z nimi pociągiem w stronę Wrocławia. Ktoś z Armii Krajowej wkrótce wyłączył go z grupy i z Wrocławia przez Berlin, Bremę skierował do granicy holenderskiej. W majątku Uptmoor wypadło mu pracować w charakterze parobka. U bauera pracował już Polak, zakonnik, brat Jan Sklarek ze Zgromadzenia Księży Chrystusowców.
O. Jakubek szybko zorientował się w ciężkim położeniu rodaków. Zdawał sobie sprawę, że tradycyjna forma duszpasterstwa jest niemożliwa w konspiracji. Nie mógł wyjawić, że jest kapłanem, gdyż byłby natychmiast rozstrzelany. Zaczął więc obmyślać inne sposoby religijnego i patriotycznego oddziaływania. W krótkim czasie zdołał nawiązać kontakt z Polakami w okolicy. Zaczęły się spotkania przy różnych okazjach. Pełen franciszkańskiej pogody ducha i serdeczności, o. Jakubek stał się ulubieńcem Polaków, których zachęcał do modlitwy za Polskę, do wspólnego uczestniczenia we Mszy św., odprawianej raz w miesiącu dla Polaków przez niemieckiego kapłana. Niedzielne spotkania stały się zaczątkiem, bez form organizacyjnych, "Wspólnoty Polaków" .
O. Jakubek zaczął organizować dla rodaków spotkania religijno-patriotyczne. W Wigilię Bożego Narodzenia urządził dla "swoich" spotkanie ze św. Mikołajem, połączone z jasełkami i dzieleniem się opłatkiem. Na poddaszu szopy zebrali się Polacy. Św. Mikołaj, w osobie o. Jakubka, przemówił do zebranych w duchu patriotycznym, odczytał list od abp. Sapiehy, połamał się z zebranymi opłatkiem, a potem odbyły się jasełka. Do żłóbka przyszła Polska, którą uosabiała dziewczyna ubrana na biało, przepasana czerwoną wstęgą, skuta łańcuchem, i modliła się do Bożej Dzieciny o zmiłowanie nad Ojczyzną w niewoli. Odpowiednie recytacje i śpiew kolęd wywołały wśród zebranych wielkie wzruszenie, a św. Mikołaj wołał: "Płaczcie, Bracia, ale nie rozpaczajcie, podnieśmy oczy ku górze i módlmy się o wytrwanie".
Gdy wszyscy z zachowaniem największej ostrożności rozeszli się, o. Jakubek na klęczkach, w obecności brata Sklarka, który wiedział, że Adam jest kapłanem, odprawił Pasterkę. Ani w Polsce, ani w Niemczech, zarówno Hitler, jak i jego gestapo nie wiedzieli, jak Polaków na wygnaniu przez posługę kapłana krzepiła wiara w Boga i miłość do Ojczyzny.
Z początkiem kwietnia 1945 r. polska dywizja pancerna pod dowództwem gen. Maczka wyzwoliła tereny, na których pracowało wielu Polaków, a wśród nich o. Jakubek. Natychmiast nawiązał on łączność z polską armią. Otrzymał mundur oficera w randze kapitana i został skierowany do zadań specjalnych przy organizowaniu duszpasterstwa obozów polskich. W najbliższą po wyzwoleniu niedzielę zapowiedział uroczystą Mszę św. za Ojczyznę. Kościół był wypełniony po brzegi. Nie do opisania jest wrażenie, które ogarnęło zebranych, gdy przy ołtarzu jako kapłan stanął ich ukochany Adam. Gromki śpiew Serdeczna Matko, Opiekunko ludzi, kazanie i na koniec śpiew Boże, coś Polskę wywołały łzy radości i okrzyki na cześć o. Jakubka. Na obczyźnie przy polskim Kapłanie rodacy powitali wolną Polskę.