Św. Juda Tadeusz żył w I wieku po Chr.
Był Apostołem. Św. Juda był bratem św. Jakuba Młodszego, o czym podaje w swojej Ewangelii św. Mateusz (Mt 13, 55).
Być może był również bratem św. Szymona. Jest Autorem listu należącego do ksiąg Nowego Testamentu. List ten św. Juda napisał około 67 r. Dowodzi to, że św. Juda był człowiekiem wykształconym. Sam na wstępie listu przedstawił się jako brat Jakuba. Św. Juda w swoim liście mógł się powoływać na św. Jakuba, gdyż ten był wówczas biskupem Jerozolimy, pierwszej gminy chrześcijańskiej.
Tradycja starochrześcijańska podaje, że po Zesłaniu Ducha Świętego św. Juda głosił Ewangelię w Palestynie, w Syrii, w Egipcie i w Mezopotamii. Także inne podania starochrześcijańskie, jak np. Hegezypa, który żył w II wieku, podają niektóre fakty z życia św. Judy. Hegezyp podaje nawet, że Apostoł był żonaty, gdy przystąpił do grona uczniów Pana Jezusa, podobnie jak św. Piotr. Hegezyp podaje także, iż cesarz Domicjan nakazał sprowadzenie do Rzymu wnuków św. Judy z obawy, by "krewni" Chrystusa nie chcieli sięgnąć po władzę. Jednak po pewnym czasie uwolnił ich. Jak podają późniejsze źródła i opisy z tradycji chrześcijańskiej, za głoszenie Ewangelii św. Juda poniósł śmierć męczeńską w Libanie lub w Persji. Ikonografia przedstawia św. Judę Tadeusza z pałką i włócznią w ręku, od których miał ponieść śmierć męczeńską. Przedstawia się go także z obrazem Pana Jezusa. Według legendy, miał on wizerunkiem Pana Jezusa uzdrowić króla Abgara w Edessie.