Szariat to prawo zaczerpnięte głównie z Koranu oraz słów i czynów proroka Mahometa, zawartych w przekazach jego towarzyszy (hadisów). Reguluje ono zarówno życie religijne, jak i świeckie i jest interpretowane w różnoraki sposób w zależności od szkoły prawnej i lokalnej tradycji.

Większość krajów muzułmańskich włącza elementy szariatu do swoich systemów prawnych, zwłaszcza do prawa rodzinnego i spadkowego. Niewiele krajów stosuje jednak kary znane jako hudud, czyli precyzyjnie określone w prawie islamskim. To zgodnie z tą kategorią za cudzołóstwo grozi ukamienowanie, za kradzież obcięcie ręki, a za picie alkoholu kilkadziesiąt batów.

Sposób, w jaki należy stosować szariat, jest przedmiotem sporu między konserwatywnymi i liberalnymi muzułmanami. Również wśród zwolenników surowego szariatu nie ma zgody co do wielu kwestii i dlatego szariat w Arabii Saudyjskiej wygląda inaczej niż w Afganistanie pod rządami talibów.

Od niedawnego przejęcia władzy talibowie sugerują, że rozluźnią swoją wcześniejszą interpretację szariatu. W latach 1996-2001 regularnie stosowali kary hudud, zabronili kobietom wychodzić z domów bez męskich krewnych-opiekunów oraz zmusili je do noszenia burki, stroju zakrywającego całe ciało (w tym oczy).

Do nielicznych państw, w których przestrzega się skrajnej wersji prawa muzułmańskiego, należy Arabia Saudyjska, gdzie do niedawna powszechne, a obecnie rzadsze, było publiczne stosowanie kar hudud. Czyny homoseksualne mogą podlegać karze egzekucji lub chłosty i więzienia. Ścinanie głów i kończyn mieczem odbywało się zwykle w piątki, przed główną modlitwą. Saudyjskie prawo zezwala również na karę typu "oko za oko" (arab. kisas) w przypadku morderstw i obrażeń ciała, a także na ułaskawienie w zamian za zrekompensowanie strat rodzinie (arab. dija).

W Iranie, gdzie wykonuje się więcej egzekucji niż w Chinach, stosuje się kary podobnie jak w Arabii Saudyjskiej, choć z przewagą kary pozbawienia wolności, również za przestępstwa niewynikające z szariatu, np. chłostę za spowodowanie wypadku drogowego.

W 2019 roku Brunei jako pierwszy kraj Azji Południowo-Wschodniej wprowadziło skrajny wariant szariatu, choć sułtan zapewnił, że niektóre kary nie będą egzekwowane, w tym ukamienowanie za akty homoseksualne i cudzołóstwo.

W Indonezji autonomiczny Aceh na Sumatrze jest jedyną prowincją, w której obowiązuje rygorystycznie interpretowany szariat. Publiczna chłosta jest powszechna w przypadku hazardu, picia alkoholu, cudzołóstwa (w tym seksu przedmałżeńskiego) i aktów homoseksualnych, jednak rząd w Dżakarcie odmawia wydania zgody na ścinanie.

Od 1979 roku w Pakistanie system sądów szariackich działa równolegle do brytyjskiego kodeksu karnego w takich sprawach jak cudzołóstwo, fałszywe oskarżenia w sądzie, przestępstwa przeciwko mieniu oraz spożywanie narkotyków i alkoholu. W 2006 roku gwałt i cudzołóstwo zostały usunięte z prerogatyw systemu religijnego. Od wyroków sądu szariackiego można się odwoływać w sądach głównego nurtu.

Sudan przyjął szariat w 1983 r., ale niekonsekwentnie. Według aktywistów ukamienowanie nie zdarzyło się od dziesięcioleci, choć jest możliwe, a setki kobiet są co roku karane chłostą za "niemoralne zachowanie".

W Katarze chłosta nadal jest oficjalną karą dla muzułmanów za spożywanie alkoholu lub nielegalne stosunki seksualne, ale jest rzadko stosowana. Cudzołóstwo muzułmanki i niemuzułmanina może być karane śmiercią, chociaż kara śmierci w rzeczywistości zdarza się w rzadkich przypadkach morderstw, gdy rodzina ofiary nie okazuje litości.

W około 12 z 36 stanów na północy Nigerii szariat stosuje się w sprawach karnych.

Zanim został obalony w 2019 roku kalifat Państwa Islamskiego stosował skrajną i brutalną formę szariatu w kontrolowanych przez siebie częściach Syrii i Iraku. Podobnie działa związana z Al-Kaidą grupa Asz-Szabab w Somalii.