W amerykańskich szkołach filmowych uczą sztuki aktorskiej - jeśli chodzi o okazywanie uczuć na ekranie - opierając się na tzw. pamięci emocjonalnej. Termin ten, zawsze budzący we mnie wiele skojarzeń, jakby zachęca do własnych poszukiwań. Są pewne zapachy czy melodie, które same przywołują dawne wspomnienia.
Zapach wiosennego deszczu na mojej ulicy cofa mnie w czasie do powrotów z Rajdu Świętokrzyskiego i wywołuje kolejne skojarzenia: woń lasu, szmer strumieni, szum wiatru, chłód nocy pod gwiazdami. Albo wprost przeciwnie - oczyma wyobraźni widzę Mazury i Ruciane, rejsy BM-ką, czuję wilgoć w namiocie, przypominam sobie ciszę na odludziu.
Wiele tematów tradycyjnego jazzu kojarzy się nieodłącznie z deskami klubu studenckiego „Stodoła”. Hektolitry piwa, rock’n’roll i Genek czy Henio szalejący na parkiecie. Głos saksofonu kojarzy się z zadymionym wnętrzem, wystygłą kawą i ciepłem dłoni.
Już od jakiegoś czasu próbuję odszukać dawne wspomnienia przez ludzi z tamtych lat. Odgrzebuję stare kalendarze i notatniki, szperam w papierach i dawnych książkach telefonicznych. Szukam Leona z lądówki, który kiedyś wyjechał przez Szwecję do Francji, Marka geodety utraconego po Grybowie, Adasia, który poszedł w dyrektory i Freda, który wyjechał do Niemiec, bliźniaków sportowców - Jurka i Andrzeja, Marysi z USA oraz innej Marysi, która przeniosła się do Kanady. A także wielu, wielu innych. Często okazuje się, że nasze adresy tak bardzo się nie pozmieniały i przeważnie powracamy jakoś na dawne śmiecie. I budzi się w nas dojmująca potrzeba powrotu, choć na maleńką chwilkę, do tych miejsc i ludzi, z którymi byliśmy kiedyś szczęśliwi.
Obserwuję teraz następne pokolenia, cieszę się, że spotykają się w miarę regularnie ze swoimi rówieśnikami. Bo moje spotkanie po latach z osobami, z którymi studiowałam, było stanowczo za późno. I jeśli mogę coś przekazać tym, którzy zechcieli mnie wysłuchać, to proszę ich o to, by szanowali swoje wspomnienia i nie dopuścili do tego, by pozostały tylko zasuszonymi listkami na dnie ich szuflad.