Polska z wyboru

Pielgrzymka Benedykta XVI do Polski, przy pewnych analogiach do jego pielgrzymki do Kolonii, zasadniczo się od niej różni. Najpierw jednak może o tych analogiach zbliżających do siebie obydwie te święte podróże. Pierwsza z nich, i najważniejsza, była realizacją planu poczynionego przez Papieża Jana Pawła II. Było to świadome przejęcie zadania drogiego sercu zatopionego w Bogu Poprzednika przez zafascynowanego Jego postacią wiernego współpracownika i pokornego, a przecież wybitnego Jego Następcę. I Papież Benedykt XVI nie krył w wielkim wydarzeniu w Kolonii swojego duchowego powinowactwa z ideą spotkań Jana Pawła II z młodzieżą, jaka przyświecała bogatej ich historii. I to stanowiło ten drugi element analogii między tamtą a najbliższą pielgrzymką papieską poza granice Italii. W sumie Papież Benedykt XVI w pewnym sensie nie miał wyboru w pielgrzymowaniu do Kolonii, zwłaszcza w kontekście deklarowanej na różne sposoby świętej fascynacji swoim Poprzednikiem.
W podróży do Polski - powiedzmy od razu: kraju, do którego nie musiał, i to w pierwszej kolejności pielgrzymowania po Kościele, się udawać - Papież dokonał całkowicie własnego wyboru. Prawda, że i w tym wypadku miały prawo oddziaływać racje swoich powiązań, tak często deklarowanych, z podziwianym Poprzednikiem, ale przecież istniały na pewno przesłanki, które mogły podyktować inny kierunek tej inaugurującej wyprawy na podbój Kościoła i świata. Można snuć domysły, co ostatecznie zadecydowało o takim, a nie innym wyborze. Ważne i podstawowe jest to, że wybór ten padł właśnie na Polskę, ukochaną Ojczyznę Papieża Jana Pawła II, i na Kościół, którego był On jednym z powojennych architektów. I tu leży główny powód naszej, polskiej gorącej wdzięczności za taki właśnie wybór.

Na Jana Pawłowych ścieżkach

A było tych ścieżek wiele, bardzo wiele. Ale były między nimi takie, które przedeptywał On najczęściej. Były „dyżurnymi ścieżkami” przez Ojczysty Kraj. A więc - Stolica z jej tragicznymi dziejami ostatniej wojny i placem, na którym padły te historyczne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój na tę ziemię”. A dalej - legendarna Jasna Góra z więzionym Cudownym Obrazem i Ślubami Narodu przy pustym miejscu niewpuszczonego do Kraju Papieża Pawła VI. Następnie Kraków, królewski Kraków, kościół św. Stanisława, który wydał Wielkiego Papieża, zgromadził milion uczestników na pierwszej, a dwa miliony na drugiej Papieskiej Mszy, i świątynia Bożego Miłosierdzia, sąsiadująca z miejscem spoczynku Jego Apostołki - św. Faustyny. Wreszcie - Kalwaria Zebrzydowska i Wadowice, i pomnik hańby XX wieku - Oświęcim. Toć to są szlaki, na których jeszcze słychać szelest kroków Jana Pawła II, nabrzmiałych symfonią wypowiedzianych tam wszędzie, w różnych tonacjach, słów. Czy może być lepszy dowód na to, że nowemu Papieżowi jego Poprzednik jest bliski, bardzo bliski...? Ale to nie może sprawić, że przestaje być sobą - Papieżem Benedyktem XVI.

Nowy Papież, inny Papież

Jest rzeczą godną uwagi, że Chrystus, przekazując św. Piotrowi swoje posłannictwo kierowania Kościołem, zaakceptował specyfikę jego niełatwego charakteru i jego osobowości. Co prawda, ten niełatwy Piotr przeszedł po zmartwychwstaniu gruntowną ewolucję, ale nie został pozbawiony głównych cech swego temperamentu, a Chrystus promujący go do godności Głowy Kościoła, znając doskonale te jego cechy, nie cofnął się przed tak wyjątkową promocją rybaka z Galilei. Prowadzi to do wniosku, że pogodził się z tym jego specyficznym temperamentem, wynosząc go do godności Pasterza Kościoła powszechnego. Ale to z kolei każe przypuszczać, że i jego następcy podzielą jego los, zostając papieżami z cechami swoich osobowości.
Powyższa refleksja dotycząca misterium pierwszego Papieża ma pełne zastosowanie tak do poprzedniego, jak i obecnego Papieża. Pierwszy niewątpliwie wniósł do swojej sylwetki papieża elementy swojej oryginalnej, jeżeli nie powiedzieć trudnej osobowości. Drugi ma więc również pełne prawo pozostać sobą, przejąwszy ster Kościoła, dziedzictwo po św. Piotrze.

Jak Go więc przyjmiemy?

To pytanie skierować trzeba przede wszystkim do polskich katolików i do tych, którzy się za takich uważają. To do nich w pierwszym rzędzie przybywa Ojciec Święty Benedykt XVI. Dobitnym tego wyrazem jest hasło, pod którym ta pielgrzymka ma się odbywać: „Trwajcie mocni w wierze”. Wymowne jest to hasło i po imieniu nazwani adresaci, zwłaszcza że w kapitalny sposób wpisuje się ono w owo dramatyczne wołanie: „Trwajcie!” z krakowskich Błoni w roku 1979 (10 czerwca). Tam to przecież, w ostatnim przemówieniu do milionowej rzeszy Rodaków, apelował Jan Paweł II w przejmujący do głębi sposób: „Zanim stąd odejdę, proszę Was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska, przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością - taką, jaką zaszczepił w nas Chrystus na chrzcie świętym...”.
Nie będę przedłużał tego wstrząsającego do szpiku kości apelu dalszym ciągiem mojego komentarza. W całości bowiem zamyka się wszystko w programowym motcie pielgrzymki do Polski Papieża Benedykta XVI: „Trwajcie mocni w wierze”.
Ale mimo wszystko w podobnej treści żarliwego apelu Jana Pawła II i hasła Benedykta XVI istnieje jedna zasadnicza różnica. W Jana Pawłowym apelu podtekst stanowiło śmiertelne zagrożenie wiary przez komunistyczny, obłędny, przychodzący ze Wschodu ateizm. W wołaniu Papieża Benedykta XVI o trwanie w wierze też znajduje się podtekst zagrażającego jej ateizmu, tylko że jest to ateizm napierający z Zachodu, ateizm radykalnej laicyzacji, przybranej w mniej lub bardziej jaskrawe garnitury nowoczesności i rzekomej postępowości.
A więc jeszcze raz podobni, ale i jeszcze raz różni. Ale obydwaj Następcy św. Piotra, tyle że ten, który niebawem przybywa w apostolskim pielgrzymowaniu, jest Piotrem „obecnego czasu”, a więc i dzisiejszego Kościoła w dzisiejszej Polsce. I „takim” Go przyjmiemy, Głowę Kościoła i Najwyższego Pasterza całej owczarni Bożej, przybywającego do naszej polskiej cząstki tej owczarni, z zatroskaniem - jak przystało Następcy św. Piotra - o umacnianie i trwanie w naszej wierze, sprawdzonej tysiącleciem losu naszego Narodu.
I dlatego przyjmiemy Go w horyzoncie wiary, z najgłębszym szacunkiem, w klimacie gorącej wdzięczności, że Polskę wybrał jako święty start do swojego papieskiego pielgrzymowania po świecie. A wreszcie i z żarem miłości za przywiązanie do swego Poprzednika, a naszego Wielkiego Rodaka, „największego z rodu Polaków”. Ale w tym naszym oczekiwaniu tak wyjątkowego Gościa nie może zabraknąć otwarcia na to, po co przybywa, a więc otwarcia na Jego papieskie orędzie, na ten wielki komentarz, który da z pewnością do swojego lapidarnego motta: „Trwajcie mocni w wierze”. A że będzie to wspaniały komentarz - któż może w to wątpić?
Pozostaje jeszcze jedno, ważne pytanie:

Jak przyjmie Benedykta XVI Polska, Kraj nad Wisłą?

Odpowiedź na to pytanie dadzą dwie ważne instancje. Przede wszystkim Władze Państwowe. Wszystko wskazuje na to, że o ten wymiar można być zupełnie spokojnym.
Ale pozostaje jeszcze ta część społeczeństwa, której nie należy bagatelizować, która jednak nie mieści się, bo nie chce się mieścić, w kategorii wierzących, a więc członków Kościoła.
My, wierzący, albo przyznający się do nich, stanowimy przytłaczającą większość. I dlatego pragniemy przypomnieć, że mamy prawo do tego, żeby nie urażano naszych uczuć towarzyszących temu ogromnemu dla nas wydarzeniu. A ponadto ten Papież jest oficjalnym Gościem szanowanego przez Niego Narodu. No i jest Głową Państwa, ale przede wszystkim Głową i Zwierzchnikiem ponadmiliardowej, rozsianej po całym globie międzynarodowej społeczności. A to dla każdego powinno mieć określoną wymowę i dyktować określoną postawę.