Drodzy Bracia i Siostry!

Jutro rozpoczyna się Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan, który zakończę osobiście w Bazylice św. Pawła za Murami 25 stycznia celebracją Nieszporów, na które są zaproszeni również przedstawiciele innych Kościołów i wspólnot kościelnych Rzymu. Dni od 18 do 25 stycznia, a w innych częściach świata tydzień w okresie Zesłania Ducha Świętego, są czasem intensywnego zaangażowania oraz modlitwy wszystkich chrześcijan, którzy mogą skorzystać z pomocy przygotowanych wspólnie przez Papieską Radę Popierania Jedności Chrześcijan oraz przez Komisję „Wiara i Ustrój” Światowej Rady Kościołów. Osobiście doświadczyłem, jak żywe jest pragnienie jedności, podczas spotkań, które odbyłem z przedstawicielami różnych Kościołów i wspólnot kościelnych w tych latach, zaś w sposób szczególnie wzruszający - podczas niedawnej wizyty u patriarchy ekumenicznego Bartłomieja I w Stambule w Turcji. O tych oraz innych doświadczeniach, które rozradowały moje serce nadzieją, mówić będę szerzej w przyszłą środę. Droga ku jedności pozostaje niewątpliwie długa i niełatwa; nie należy jednak zniechęcać się, lecz kontynuować ją, licząc przede wszystkim na pewne wsparcie ze strony Tego, który zanim odszedł do nieba, przyrzekł swoim uczniom: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Jedność jest darem Boga oraz owocem działania Jego Ducha. Dlatego też bardzo ważna jest modlitwa. Im bardziej zbliżymy się do Chrystusa, nawracając się ku Jego miłości, tym bardziej zbliżymy się również jedni do drugich.
W niektórych krajach, m.in. we Włoszech, Tydzień Modlitwy o Jedność Chrześcijan jest poprzedzony Dniem Refleksji Żydowsko-Chrześcijańskiej, który obchodzimy właśnie dziś, 17 stycznia. Już od dwóch dziesięcioleci Konferencja Episkopatu Włoch poświęca ten Dzień judaizmowi w celu szerzenia wiedzy i szacunku oraz ożywienia wzajemnych relacji przyjaźni między wspólnotą chrześcijańską a żydowską. Relacja ta rozwija się coraz bardziej pomyślnie po Soborze Watykańskim II, zwłaszcza po historycznej wizycie sługi Bożego Jana Pawła II w głównej synagodze Rzymu. Również przyjaźń żydowsko-chrześcijańska, aby wzrastać i wydawać owoce, musi opierać się na modlitwie. Dlatego też zapraszam wszystkich, aby dziś zanosili gorące wołanie do Pana, ażeby żydzi i chrześcijanie szanowali się nawzajem, obdarzali się wzajemnym zrozumieniem i współpracowali dla sprawiedliwości i pokoju w świecie. Temat biblijny zaproponowany w tym roku na wspólną refleksję i modlitwę tego Tygodnia brzmi: „Nawet głuchym przywraca słuch i niemym mowę” (por. Mk 7, 31-37). Są to słowa wzięte z Ewangelii św. Marka, które odnoszą się do uzdrowienia głuchoniemego przez Jezusa. Ewangelista opowiada w tym krótkim przekazie, że Pan po dotknięciu palcami uszu i zwilżeniu śliną języka głuchoniemego dokonał cudu, mówiąc: „Effatha”, to znaczy „Otwórz się!”. Odzyskanie słuchu oraz daru słowa wzbudziło w ludziach, którzy słuchali jego opowieści, wielki podziw. Każdy chrześcijanin, duchowo głuchy i niemy z powodu grzechu pierworodnego, wraz ze chrztem świętym otrzymuje dar Pana, który kładzie swoje palce na Jego twarzy, i w ten sposób, przez łaskę chrztu, staje się zdolny do słuchania słowa Bożego oraz do głoszenia go braciom. Od tego momentu jego zadaniem jest wzrastanie w poznaniu oraz w miłości Chrystusa, aby móc głosić Ewangelię i świadczyć o niej skutecznie.
Temat ten, ukazujący dwa aspekty misji każdej wspólnoty chrześcijańskiej - głoszenie Ewangelii oraz świadectwo miłości, podkreśla również, jak bardzo ważne jest przełożenie przesłania Chrystusa na konkretne inicjatywy solidarności. Taka postawa wspiera drogę ku jedności, aby można było powiedzieć, że każde wsparcie, choćby najmniejsze, jakiego chrześcijanie wspólnie udzielają cierpiącym, przyczynia się do uczynienia ich wspólnoty bardziej widzialną oraz do ich wierności przykazaniom Pana. Modlitwa o jedność chrześcijan nie może ograniczać się do jednego tygodnia w roku. Potrzeba wspólnotowego wołania do Pana, aby zrealizował w czasach i w sposób Jemu tylko znany pełne zjednoczenie wszystkich swoich uczniów, które powinno rozciągać się na każdy dzień roku. Oprócz tego, zgodność intencji w posłudze, aby ulżyć cierpieniom człowieka, poszukiwanie prawdy orędzia Chrystusowego, nawrócenie i pokuta są koniecznymi etapami, dzięki którym każdy chrześcijanin, jeżeli chce być godzien tego imienia, musi łączyć się ze swoim bratem, aby uprosić dar jedności i komunii. Wzywam was zatem do przeżywania tych dni w klimacie modlitewnego słuchania Ducha Bożego, aby dokonały się znaczące kroki na drodze pełnej i doskonałej komunii między uczniami Chrystusa. Niech nam to uprosi Dziewica Maryja, którą przyzywamy jako Matkę Kościoła oraz wspomożenie wszystkich chrześcijan, wsparcie w naszej wędrówce ku Chrystusowi.

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE