Nie powiodła się próba wzmocnienia konstytucyjnej ochrony podstawowego prawa człowieka - prawa do życia: ani wersja silna, jednoznaczna, zgłoszona przez LPR („życie ludzkie chronione jest od poczęcia do naturalnej śmierci”), ani wersje słabsze, bardziej „pragmatyczne” (czy po prostu bardziej wieloznaczne i „rozwodnione”) nie zyskały poparcia tzw. kwalifikowanej większości głosów poselskich, wymaganych do zmian konstytucyjnych. Nie znalazło się dwóch trzecich posłów... - a mówiąc konkretnie: do tej kwalifikowanej większości zabrakło głosów posłów Platformy Obywatelskiej (bo na głosy posłów SLD nikt przecież nie liczył...). Trzeba to podkreślić, bo partia ta chętnie stroi się w piórka „obrońców praw człowieka”, a jej przedstawiciele często mówią (zwłaszcza w postkomunistycznych mediach...), że bliskie jest im nauczanie Jana Pawła II: właśnie wskutek postawy posłów Platformy Obywatelskiej prawa ludzi prawdziwie najsłabszych, bo poczętych dzieci, nie będą w Polsce lepiej chronione. Ilekroć zatem posłowie Platformy Obywatelskiej będą powoływać się na „prawa człowieka” - w obronie propagandy homoseksualnej, związków pederastów czy w forsowaniu eutanazji - trzeba im przypominać, że to oni pogrzebali w Sejmie należytą ochronę prawa do życia najsłabszych i najbardziej bezbronnych - dzieci poczętych.
Szczerze powiedziawszy - od początku powziętej przez LPR inicjatywy wzmocnienia konstytucyjnej ochrony prawa do życia dzieci poczętych było wiadomo, że sama koalicja: PiS, LPR, Samoobrona nie dysponuje dwiema trzecimi głosów, niezbędnymi do wprowadzenia poprawki konstytucyjnej, zatem bez poparcia przynajmniej części posłów PO poprawka taka nie przejdzie. Stąd pojawiały się „pragmatyczne” głosy i inicjatywy osłabiające klarowną, jasną i jednoznaczną wersję LPR-owskiego projektu; „pragmatycy” - ci liczyli najwyraźniej, iż ich dość pokrętne sformułowania i werbalne „łamańce” zwiodą posłów PO, a przynajmniej dostarczą niektórym posłom PO pretekstu do poparcia tych dwuznacznych propozycji. Były to rachuby chybione, a garstka posłów PO, która poparła jedną z „pragmatycznych” (łatwych zresztą do prawnego zakwestionowania) wersji poprawki, okazała się niewystarczająca nawet dla przeprowadzenia tejże - słabej zresztą - poprawki...
Można dwojako rozumieć polityczny pragmatyzm: w sposób nader ograniczony - jako możliwość zabiegania o to, co dzisiaj pewne i nie wymaga uporczywego wysiłku, ale i szerzej - jako podejmowanie uporczywych prób, nawet obarczonych ryzykiem dzisiejszej porażki, lecz powodowanych słusznością celu i poszerzaniem kręgu zwolenników. To pierwsze rozumienie „pragmatyzmu” przybliża się do politycznego koniunkturalizmu, do takiego zatem rozumienia władzy, której celem jest bardziej trwać niż działać. To drugie - bliższe jest polityce: sztuce realizowania celów nie byle jakich, ale słusznych i sprawiedliwych. Debata - czy to prywatna dyskusja, czy publiczna, polityczna, parlamentarna lub medialna - o ochronie życia dzieci poczętych, a więc o podstawowym prawie człowieka, jest zasadniczą, podstawową, fundamentalną debatą o tym, co słuszne i sprawiedliwe. Jeśli Platforma Obywatelska nie poparła na forum sejmowym konstytucyjnej poprawki zmierzającej do wzmocnienia ochrony prawa do życia dzieci poczętych - i tylko dlatego poprawka ta nie została uchwalona! - to zarazem zdemaskowała się jako partia, która jest tylko „silna w gębie”, dla której „prawa człowieka” to prawa podejrzanych o afery, co to zasłaniają się immunitetami poselskimi, prawa seksualnych dewiantów do propagandy swych praktyk, prawa konfidentów, którym rzekoma „godność” nie pozwala złożyć lustracyjnego oświadczenia...