W uroczystość Zesłania Ducha Świętego 27 maja 1703 r. Klaudiusz Franciszek Poullart des Places zainaugurował działalność Seminarium Ducha Świętego w Paryżu, które dało początek nowej wspólnocie zakonnej pod nazwą Zgromadzenie Ducha Świętego. Burzliwa historia czasu, na który przypadły rewolucja francuska, nędza i prześladowanie Kościoła we Francji, doprowadziła prawie do rozpadu zgromadzenia. W 1848 r. liczyło ono zaledwie kilka osób i niechybnie podzieliłoby los wielu podobnych inicjatyw zakonnych, gdyby nie Opatrzność Boża, która uratowała zgromadzenie, przysyłając mu świątobliwego odnowiciela.
160 lat temu sługa Boży o. Franciszek Maria Paweł Libermann, dokonując fuzji dwóch wspólnot: założonego przez siebie Zgromadzenia Niepokalanego Serca Maryi i Zgromadzenia Ducha Świętego odrodził i odnowił Zgromadzenie Ducha Świętego. To dzięki temu wielkiemu i opatrznościowemu człowiekowi dzisiejsza międzynarodowa wspólnota zakonna Misjonarzy Ducha Świętego może nadal prowadzić swoją ewangelizację i misje na wszystkich kontynentach, w ponad 60 krajach świata, licząc 3 tys. zakonników.
Przy okazji jubileuszu 160-lecia odnowienia naszego zgromadzenia misyjnego warto więc przybliżyć postać tego „wielkiego Bożego człowieka”, jak nazwał o. Libermanna nasz rodak Papież Jan Paweł II w 1982 r. w słowie skierowanym do Misjonarzy Ducha Świętego.

Z życiorysu Odnowiciela Zgromadzenia

Jakub Libermann urodził się 12 kwietnia 1802 r. w Saverne w Alzacji, jako piąty syn alzackiego rabina Lazara Libermanna. Rodzina o. Libermanna wywodziła się z Polski, zamieszkiwali na ziemi lubelskiej, skąd wyemigrowali do Francji.
Młody Jakub Libermann studiował w Wyższej Szkole Talmudycznej w Metz, gdzie ukończył studia hebrajskie i uzyskał dyplom rabina. W Metz Jakub przeżył swój pierwszy tzw. kryzys wiary, powstały w nim wątpliwości natury filozoficznej i religijnej. Także podczas pobytu w Metz dowiedział się o przejściu na katolicyzm dwóch swoich starszych braci Feliksa i Samuela, którzy w Wielką Sobotę 1826 r. w Paryżu przyjęli chrzest św. Po powrocie do rodzinnego Saverne otrzymał zgodę ojca na wyjazd do Paryża, aby dokończyć studia rabinistyczne. W Paryżu dokonał się jego kolejny „kryzys wiary”, w wewnętrznej walce duchowej i na żarliwej modlitwie gorąco prosił Boga o rozeznanie swej życiowej drogi i o prawdziwe światło wiary.
W Wigilię Bożego Narodzenia 1826 r. nastąpił przełom w jego życiu. Poprosił ks. Augé o chrzest św. i otrzymał go w kaplicy Kolegium św. Stanisława w Paryżu. Przyjął imiona: Franciszek, Maria i Paweł. Zaraz po chrzcie św. przystąpił do Pierwszej Komunii św., a kilka miesięcy później, w czasie świąt Zmartwychwstania Pańskiego 1827 r. metropolita Paryża abp Hyacinthe-Louis de Quélen udzielił mu sakramentu bierzmowania. Franciszek Maria Paweł Libermann wyznał później, że w czasie sprawowania liturgii chrztu św. odczuł bardzo wyraźnie, jak został „uwolniony od ducha ciemności”. Ogarnęło go „coś w rodzaju ekstazy: poczuł się jakby skąpany w nadprzyrodzonym świetle i cieple”. Pod wpływem tego wewnętrznego oświecenia złożył Bogu obietnicę, że w swoim przyszłym życiu chce się realizować w kapłaństwie. Wiele lat później o. Libermann, mówiąc o tej godzinie oświecenia, wyznał jeszcze: „Nagle znikły wszystkie moje wątpliwości i obawy, a gdy woda chrztu świętego spłynęła po mej żydowskiej głowie, od razu pokochałem Maryję, której przedtem nienawidziłem”.
W czasie swojej formacji kapłańskiej udał się w podróż do Wiecznego Miasta. W styczniu 1841 r. opuścił Rzym i dotarł do Strasburga. Wstąpił tam do seminarium i 5 czerwca otrzymał subdiakonat, a 8 sierpnia 1841 r. diakonat. Upragnione święcenia kapłańskie przyjął 18 września 1841 r. w Amiens, a udzielił mu ich bp Jean-Marie Mioland.

Z historii Zgromadzenia

Już kilka dni po święceniach kapłańskich o. Libermann otworzył pierwszy dom nowicjatu Zgromadzenia Niepokalanego Serca Maryi w La Neuville niedaleko Amiens. Niebawem pierwsi misjonarze z jego zgromadzenia udali się na wyspy Mauritius, Bourbon, Haiti oraz na zachodnie wybrzeże Afryki, a nawet do Australii. O. Libermann w bardzo surowych i ostrych słowach określił charyzmat nowego zgromadzenia: „Jestem głęboko przekonany, że Opatrzność Boża powierzyła nam misje tak trudne i niebezpieczne. Uprzytomnijmy sobie, że jesteśmy ostatnimi w Kościele Bożym, ostatnimi spomiędzy sług Jego. Dlatego nie mamy prawa uskarżać się. Jesteśmy szmaciarzami Kościoła. Bierzemy tylko to, czego inni już nie chcą, bo na nic lepszego nie zasługujemy”.
160 lat temu, w 1848 r., zgromadzenie o. Libermanna połączyło się z członkami dawnego Seminarium Ducha Świętego. Od tamtego czasu dwa połączone zgromadzenia znane są jako Zgromadzenie Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi, łacińska nazwa brzmi: Congregatio Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Mariae (CSSp). O. Franciszek Libermann został wybrany 11. przełożonym generalnym Zgromadzenia Ducha Świętego i jednocześnie mianowany rektorem seminarium zakonnego, przygotowującego kapłanów dla misji w koloniach francuskich.

Ważne rocznice

O. Franciszek Maria Paweł Libermann zmarł w opinii świętości w maryjne święto Ofiarowania Pańskiego 2 lutego1852 r., po długiej i ciężkiej chorobie (rak żołądka).
W 1886 r. Stolica Apostolska specjalnym dekretem uznała pisma o. Libermanna za zgodne z nauką Kościoła. 19 czerwca 1910 r. Papież Pius X ogłosił dekret o heroiczności cnót kandydata na ołtarze i od tamtej chwili o. Franciszkowi Marii Pawłowi Libermannowi CSSp przysługuje tytuł sługi Bożego. Jeden z biografów o. Libermanna - ks. Pierre Blanchard nazwał go „największym mistykiem Kościoła XIX wieku”, a w Zgromadzeniu Ducha Świętego na całym świecie trwa nieustająca modlitwa o jego wyniesienie do chwały ołtarzy.
W bieżącym roku wspominamy więc dwie ważne rocznice dotyczące naszego zgromadzenia misyjnego: 305 lat powstania „pierwocin” naszego zgromadzenia misyjnego i 160 lat od chwili połączenia dwóch wspólnot zakonnych w jedno zgromadzenie. Niech te rocznicowe wspomnienia przyczynią się do przypomnienia dwóch wielkich i opatrznościowych postaci - Założyciela i Odnowiciela, dwóch wielkich i świątobliwych kapłanów. Niech jednocześnie refleksja z tych wspomnień odnowi i umocni naszego ducha misyjnego oraz zachęci do gorliwszej pracy ewangelizacyjnej i misyjnej ku chwale Boga i dla dobra ludzi, wśród których przypada nam realizować dzieło o. Libermanna w XXI wieku.