Ceniony kapłan w szczególny sposób związany był z Lublinem i Hrubieszowem. W stolicy diecezji, otoczony troskliwą opieką dożył sędziwego wieku w domu księży emerytów, a wcześniej przez wiele lat służył wiernym w parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Nim na długo związał się z Lublinem, ofiarnie pracował w miasteczku przy wschodniej granicy państwa.

Ksiądz Stanisław Chomicz urodził się we wrześniu 1935 r. w Parczewie. Jak sam wielokrotnie zaświadczał, wzrastał w podlaskiej, religijnej rodzinie. - Wspominając ks. Stanisława, na myśl przychodzą mi słowa pieśni „Kiedy ranne wstają zorze”. Nimi rozpoczynał każdy dzień. Najpierw jako mały chłopiec śpiewał je z mamą, a później sam, chyba do ostatnich dni życia - dzielił się bp Ryszard Karpiński. - Słowa tej pieśni zabrzmiały także wczesnym rankiem w rzymskim metrze, gdy w 1984 r. udawaliśmy się na Msze św. w Watykanie z Janem Pawłem II. Gdy po liturgii ustawialiśmy się do zdjęcia z Ojcem Świętym i każdy z nas miał możliwość porozmawiać z papieżem, usłyszałem, jak ks. Stanisław wyszeptał: „biskup mnie przeniósł do Lublina”. Jan Paweł II przytulił go do piersi jak ojciec syna. Później ks. Stanisław powiedział mi, że chciał powiedzieć papieżowi o tym, że z mamą często modlił się w jego intencji i chciał ją przywieźć do Rzymu, ale nie zdążył; matka zmarła kilka miesięcy wcześniej. Dla niego po Panu Bogu to właśnie mama i Hrubieszów były najważniejsze - wspominał ksiądz biskup. Ks. Chomicz po święceniach w 1960 r. pracował w parafii św. Teresy w Lublinie, a następnie w parafiach św. Mikołaja i Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Hrubieszowie, z krótką przerwą na duszpasterstwo w Łubkach. Za swoją determinację i ciężką pracę na rzecz odzyskania budynku kościoła garnizonowego otrzymał nagrodę miasta, ale przede wszystkim wdzięczną pamięć ludzkich serc. W 1983 r. objął lubelską parafię św. Teresy od Dzieciątka Jezus, w której służył Bogu i ludziom do przejścia na emeryturę w 2005 roku. - Pięknie śpiewał, jeszcze w seminarium przygotowywał mnie do egzaminów z muzyki kościelnej. Oddany dzieciom i młodzieży, katechizował w lubelskich parafiach w trudnych czasach komunizmu - dzielił się bp Karpiński, wspominając także prowadzone przez siebie lekcje religii w parafialnych salkach, mieszczących setki uczniów. - Poważnie traktował swoje obowiązki, powołanie do kapłaństwa i to, co z niego wynikało - zaświadczył o swoim przyjacielu.

Nim ciało zmarłego kapłana spoczęło na cmentarzu parafialnym w rodzinnym Parczewie, wybrzmiały słowa testamentu. Ks. Stanisław Chomicz napisał: - „Gorąco dziękuję Bogu za dar życia i powołania do służby kapłańskiej. Po Bogu serdecznie dziękuję rodzicom, że przyjęli dar życia i dali przykład wiary. Dziękuję księżom, siostrom zakonnym i wiernym, z którymi Boża Opatrzność pozwoliła mi współpracować. Do wszystkich, których skrzywdziłem lub zgorszyłem, zwracam się z największą prośbą o wybaczenie; to nie z nienawiści, ale z ludzkiej słabości. Boga proszę o miłosierdzie, ludzi o modlitwę. Do spotkania w szczęśliwości wiecznej w domu Ojca”.