Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Lublinie obchodzi w tym roku 90 lat istnienia. Piękny jubileusz wspólnota parafialna przeżywała poprzez misje święte, które naturalnie łączyły się z uroczystością Najświętszego Serca Jezusowego. Misje poprowadzili księża sercanie: Czesław Bloch i Piotr Chmielecki, natomiast Mszy św. odpustowej przewodniczył abp Stanisław Budzik. Jako wotum wdzięczności za 90 lat parafii została poświęcona odnowiona kaplica spowiedzi wraz obrazem Jezusa Miłosiernego, którego pierwszy wizerunek pod kierunkiem s. Faustyny Kowalskiej został namalowany w Wilnie przez Eugeniusza Kazimirowskiego także w 1934, czyli w tym samym roku, co powstanie parafii. Wkrótce zostaną tu umieszczone relikwie dwóch polskich błogosławionych spowiedników: ks. Michała Spoćki oraz o. Honorata Koźmińskiego.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości przyczyniło się do dynamicznego rozwoju kraju, w tym rozrastał się Lublin. Nowe miejsca pracy ściągały w okolicę rodziny, rodziła się potrzeba nowych parafii, szkół. Tak podwaliny po nową parafię Najświętszego Serca Jezusowego dali kolejarze, którzy nieodłącznie włączyli się w jej historię. To stąd wyrosło powojenne Krajowe Duszpasterstwo Kolejarzy, które po dziś dzień prowadzi ks. Eugeniusz Zarębiński, w latach 80. XX wieku tutejszy wikariusz, obecnie proboszcz parafii św. Stanisława BM w Lublinie.

Dziś w świadomość mieszkańców Lublina parafia Najświętszego Serca Jezusowego wpisuje się poprzez charakterystyczny kościół z wyróżniającą się figurą Chrystusa i dynamiczne duszpasterstwo. W historię parafii szczególnie wpisał się miesiąc czerwiec, bowiem 10 czerwca 1934 roku bp Marian Fulman poświęcił nowy drewniany kościół oraz nadał mu wezwanie Najświętszego Serca Jezusowego. Dwa tygodnie później, 25 czerwca, została erygowana parafia. W Roku Wielkiego Jubileuszu 30 czerwca 2000 roku nową świątynię konsekrował ówczesny metropolita lubelski abp Józef Życiński.

W historię parafii wpisali się wybitni proboszczowie. Pierwszym z nich został ks. prał. Ignacy Żyszkiewicz, który był najdłużej posługującym proboszczem tejże parafii aż do roku 1977. Jak wspomniał w homilii metropolita lubelski, w pamięci wiernych pozostał jako gorliwy pasterz i organizator pomocy dla więźniów z pobliskiego obozu koncentracyjnego na Majdanku. Właśnie poprzez tę jego odważną pomoc - w dostarczanych paczkach były ukryte konsekrowane Komunie święte, by wierni mogli do niej przystąpić, co było zakazane w obozie - w czasie okrutnej okupacji niemieckiej parafia zapisała się chlubną kartą w historii miasta.

Pierwsza drewniana świątynia projektu inż. Tadeusza Witkowskiego służy wiernym do dziś w Pilaszkowicach (parafia Częstoborowice) jako kościół filialny, gdzie została przeniesiona w 1985 roku wraz z decyzją o budowie nowego murowanego kościoła wg projektu Mirosława Załuskiego, którą w całości kierował zmarły kilka lat temu ks. Janusz Bogdański, proboszcz w latach 1982-2011. Jego następcą jest ks. Waldemar Sądecki, którego wspierają w pracy czterej wikariusze. Dziś parafia wyróżnia się ogromnym zaangażowaniem duszpasterskim. Działają liczne grupy parafialne: Służba Ołtarza, Koła Żywego Różańca, Akcja Katolicka, Domowy Kościół, Wspólnota Jordan, Galilea, Legion Maryi, Rycerstwo Niepokalanej, Straż Honorowa Serca Jezusowego, grupa charytatywna, schola dziecięca Boże nutki, chór parafialny, wiele grup wsparcia. Z inicjatywy nowego proboszcza została założona m.in. świetlica dla dzieci i młodzieży prowadzona przez Fundację Szczęśliwe Dzieciństwo oraz Skrzynka Wzajemnej Pomocy. Ważny punkt modlitwy dla wiernych tej części miasta, także z okolicznych parafii, stanowi kaplica dziennej adoracji Najświętszego Sakramentu pw. św. Antoniego, która została ufundowana w 2014 roku jako wotum za kanonizację papieża Jana Pawła II oraz 80-lecie parafii. Tu raz w miesiącu ma miejsce nocna adoracja oraz na początku wielkiego Postu Jerycho Różańcowe.

Ostatnie misje parafialne były okazją do zatrzymania się nad ważnym tematami wiary, misjonarze podkreślali szczególnie wartość życia ludzkiego. Misje trwały od niedzieli 2 czerwca do niedzieli 9 czerwca. Podczas Mszy św. odpustowej abp Budzik przytaczając najważniejsze fakty z historii parafii mówił o znaczeniu miłości Bożego Serca. - W Swoim Synu Jezusie Bóg ofiarował nam swoje Serce, dzięki czemu możemy żyć po ludzku, możemy budować więzy miłości i braterstwa. Wyznanie wiary prowadzi nas do zawierzeniu się Jego Sercu, by budować i szerzyć Jego królestwo, w którym panuje miłość i dobroć, pokój i sprawiedliwość - nauczał. - W Jezusie Chrystusie ujrzeliśmy przyjazne człowiekowi oblicze Boże i odczuliśmy miłujące człowieka Boskie Serce. I dlatego jest dla nas jasne: Bóg nas kocha, ma dla nas Serce. Nikt z nas nie jest Mu obojętny. Jego miłość przewyższa wszelkie nasze wyobrażenia. Dzięki temu możemy żyć i oddychać, kochać i przebaczać - podkreślił pasterz.

Na zakończenie Mszy św. nastąpił uroczysty akt intronizacji Serca Jezusa do życia rodzin i parafii z obrzędem poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa, które poprowadził ksiądz proboszcz. Oddzielnie swój akt oddania składali mężczyźni trzymając w ręku przyniesiony ze sobą obraz Najświętszego Serca Jezusowego jako głowa rodziny, następnie kobiety ze świecami w ręku jako serce ogniska domowego, a na końcu dzieci i młodzież. Wcześniej ksiądz arcybiskup poświęcił obrazy Najświętszego Serca Jezusowego, które wierni przynieśli ze sobą.