MONIKA JAWORSKA: - Od ponad dwóch lat wykonujesz rap chrześcijański. O czym są Twoje utwory?

BENIAMIN „BENO” WANTULOK: - „Widzę, jak wielu mędrców chce służyć mi radą/. Idę wąską ścieżką, nie jadę autostradą”. Mówię głównie o Jezusie. Chcę pokazać, że warto iść pod prąd i wybrać Jezusa. Ten świat zachłysnął się tzw. postępem. Ludzie są zdalnie sterowani przez media. Żyją pod presją. Stawia się im coraz większe wymagania. Konsekwencją jest to, że popadają w depresję, sięgają po narkotyki, szukają spełnienia w rzeczach niegodnych człowieka.

- Czy wybór muzyki hip-hop wynika z Twojej obserwacji świata?

- Hip-hop towarzyszy mi przez całe życie. Jest muzyką buntu, protestu. Ludzie, którzy ją tworzą, zazwyczaj poruszają tematy ważne dla człowieka. Nie ma w niej blichtru i powierzchowności. Raperzy zazwyczaj reprezentują to, o czym mówią. Nie są ludźmi zakłamanymi. Można im wierzyć.

- W swoich utworach mówisz o Bogu. Wygląda na to, że są to słowa człowieka szczęśliwego, optymisty…

- Różnica między optymistą a pesymistą jest taka, że optymista jest przekonany o tym, iż żyje w najlepszym świecie, jaki można sobie wyobrazić, a pesymista obawia się, że jest to prawda. Przez większość życia byłem właśnie takim pesymistą, który obawiał się, że świat, w którym żyje, jest tym najlepszym, jaki można sobie wyobrazić… Z natury jestem myślicielem. Od zawsze zastanawiałem się nad sensem życia. Obserwowałem ludzi. Próbowałem znaleźć jakiś patent na szczęście. Zostałem wychowany w Polsce, a co za tym idzie - byłem zaznajomiony z chrześcijaństwem.

- Czy jako dziecko wierzyłeś w Boga?

- Mogę śmiało powiedzieć, że jako dziecko wierzyłem w Boga i… się Go bałem. Ale w św. Mikołaja też wierzyłem i też się go bałem. W gimnazjum sytuacja diametralnie się zmieniła. Byłem dobrym uczniem, ciekawym świata, ambitnym. Jednak zawsze towarzyszyła mi agresja i niezadowolenie. Kiedy patrzyłem na naszą cywilizację, gdzie liczy się tylko „szybciej, więcej, bardziej, mocniej, a ludzie to manekiny w maskach fałszu”, zadawałem sobie pytanie: Po co to wszystko? Uważałem ludzi za „pustaków”, którzy upatrują szczęścia w rzeczach. A ja wiedziałem, że życie jest czymś więcej, niż tylko jedzeniem, pracowaniem i wydalaniem.

- I jak ta świadomość wtedy na Ciebie wpłynęła?

- Zacząłem się buntować. Widząc kolegów spędzających czas na piciu alkoholu, którzy olewali cały system i społeczne konwenanse, zacząłem praktykować podobny styl życia. Kiedy pierwszy raz upiłem się alkoholem, zrozumiałem, że znalazłem to coś, co zabije mój „ból istnienia”. Z czasem pojawiły się narkotyki: marihuana, amfetamina i inne, które mną zawładnęły, zmieniły moje nastawienie do ludzi i świata. Przestało mi na czymkolwiek zależeć. Po paru latach używania, nie wyobrażałem sobie tego, iż będę mógł funkcjonować na trzeźwo.

- Ogarniała Cię taka bezradność?

- Gdy byłem trzeźwy i nie miałem pieniędzy - a czasem nawet zbierałem złom, żeby je mieć - to zdarzało mi się w nocy z bezradności płakać. Kiedyś obraz narkomana to był żul, często śmierdzący moczem, leżący gdzieś na dworcu, jednak dzisiejsze narkotyki mają całkiem inne właściwości i zabijają wolniej niż heroina. Dlatego mogłem bez przeszkód prowadzić podwójne życie. Wiele osób, z którymi utrzymywałem kontakt, w ogóle nie wiedziało, że brałem. Na zewnątrz starałem się być „normalny”, jednak wewnątrz byłem wrakiem. I tak sobie żyłem: załatwianie towaru, szkoła, praca itd.

- Kiedy więc nastąpił przełom?

- Pierwszy przełomowy moment w moim życiu, który skierował mój wzrok na Boga, nastąpił, kiedy kolega, który też ostro zażywał narkotyki, napisał na Gadu-Gadu, że Jezus jest jego Panem. Podszedłem do tego z dystansem. Stwierdziłem, że jest chorągiewką, człowiekiem fałszywym, gdyż raz mówi jedno, a za chwilę coś innego. Wiedziałem, kim on był, i nie wierzyłem, że mógł się zmienić. Wysłał mi wówczas film „Wiek Ziemi”, który mnie bardzo poruszył, ponieważ wykładowca Kent Hovind w bardzo przystępny sposób obalił w nim teorię ewolucji. Kolejnym przełomem była praca w Niemczech, gdzie spotkałem człowieka wierzącego, zadawałem mu wiele pytań. Na tle wszystkich pracowników bardzo się wyróżniał. Człowiek ten nie przeklinał, był opanowany. W wolnych chwilach czytał Biblię. Widać było, że był szczęśliwy. Po miesiącu wróciłem do Polski. I znów zaczęła się balanga. Kiedyś po imprezie miałem moralnego kaca i zapaliłem trawę. Nie miałem jak pojechać po towar, więc stałem w deszczu, zastawiając samochody. Człowiek, który się zatrzymał, był dla mnie bardzo miły. Zastanawiałem się, dlaczego. Dał mi książkę o tym, jak szatan zawładnął światem…

- Przeczytałeś tę książkę?

- Książkę przeczytałem i zacząłem się zastanawiać nad swoim życiem. Imponowali mi zawsze ludzie źli. Moim ulubionym filmem był „Ojciec chrzestny”. Pewnego razu wpisałem w YouTube frazę „gangster” i wyskoczył mi reportaż: „Byłem gangsterem”. Przedstawiał więźniów, których zmienił Jezus. Widziałem w nich radość i pasję życia. To, czego zawsze szukałem. Postanowiłem, że zaryzykuję. Padłem na kolana i powierzyłem swoje życie Panu Jezusowi. Podczas modlitwy w moim pokoju było zielono od krzaków konopi, które hodowałem. Rano obudziłem się innym człowiekiem, zacząłem wyrzucać marihuanę przez okno. Byłem wypełniony miłością. Spadły mi klapki z oczu. Zacząłem kochać ludzi.

- Ile minęło czasu, od kiedy powierzyłeś swoje życie Jezusowi?

- Od tej chwili minęły już ponad dwa lata i ani myślę przestać kochać Jezusa. On jest moim celem, życiem. Jest dla mnie wszystkim.

Beniamin „Beno” Wantulok

Kontakt: beno1990@interia.pl

* * *

Wąska ścieżka

Widzę,
jak wielu mędrców
chce służyć mi radą.

Idę wąską ścieżką,
nie jadę autostradą;

Ta pierwsza ma dziury, możesz stracić
zawieszenie.

Ale to ta druga
wiedzie na zatracenie.

Mijam mnóstwo
zjazdów na drogę
o czterech pasach,

Skręca wiele pojazdów, bracie,
trzymam się zasad.

To ciężka trasa,
wybrałem ją,
to nie przypadek.

Pozory mylą,
gdzie dużo miejsca,
tam łatwo o wypadek.

Choć ciasno,
wciąż do przodu,
oni stoją w korku;

Tu jasno,
tamci jadą w mroku.

W dodatku
kupują winiety,
diabeł pobiera opłaty.

Nie płacę podatku,
bo mam znamię
swego taty.

Chwała Bogu,
to, że żyję, zasługą Pana.

Wąska ścieżka?
Szukanie igły
w stogu siana.

Pamiętaj, tą igłą
możesz zabić
Conana.