Turyści wędrujący po norweskich górach i szukający niezapomnianych wrażeń pośród fiordów mogą się natknąć na niewielkie domki w stylu hytte, w których nie ma personelu. Chaty są otwarte, wyposażone w wodę i lodówkę z najbardziej potrzebnymi artykułami. Uczciwość nakazuje wrzucić nieco koron do skrzynki wystawionej przy wejściu.
Reklama
Palestyńskie gospody w czasach Jezusa były zazwyczaj niewielkimi karawanserajami lub częściej jeszcze przypominały beduińskie khany. Właściwie służyły jedynie za miejsce noclegu. Ponieważ gościnność była obowiązkiem religijnym, hoteli praktycznie nie znano. Karawanseraje budowano najczęściej w miastach. Były to duże budynki z obszernymi dziedzińcami, na których pozostawiano zwierzęta do wyprzęgnięcia lub załadunku. Tam je karmiono, pojono, a następnie wprowadzano pod dach. Podróżni nocowali zwykle na piętrze. Podobnie budowano khany, były one jednak znacznie mniejsze, usytuowane przy drogach pustynnych lub w wioskach. Khany były budynkami parterowymi. Zwierzęta i podróżni nocowali w różnych częściach tego samego pomieszczenia. Czasem zdarzało się, że – podobnie jak w norweskich hyttach – w tego typu gospodach nie było właściciela ani oberżysty. Mieszkańcy pobliskich osiedli znosili do khanu przygotowany posiłek i zostawiali dla ewentualnych przybyszów.
Na pustynnych drogach Jezus nie natknął się ani na khan, ani na karawanseraj. „Czterdzieści dni przebywał na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu” (Mk 1, 13). Anielski catering był jedynie duchowy, bo inaczej pokusa zamiany kamienia w chleb wcale by się nie pojawiła.
Często w chwilach kuszenia pozostajemy sami. Skazani jesteśmy – jak Jezus – jedynie na hordy dzikich bestii i duchową pomoc skądinąd niewidzialnych bytów niebiańskich. Ale czy to mało?
