Aniela Salawa urodziła się w ubogiej rodzinie chłopskiej w Sieprawiu pod Krakowem. Ukończyła jedynie dwie klasy szkoły elementarnej, ponieważ musiała pomagać rodzicom w gospodarstwie. W 1897 r. wyjechała do Krakowa, gdzie podjęła pracę jako służąca. W 1900 r. zgłosiła się do Stowarzyszenia Sług Katolickich św. Zyty, którego zadaniem było niesienie pomocy służącym. W 1912 r. wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka i złożyła profesję.

Zostawiła po sobie Dziennik, w którym od 1916 r. zapisywała swoje doświadczenie miłości Bożej, ale też doznania opuszczenia i wyniszczenia. „Pragnę, żebyś był tak wielbiony, jak jesteś wyniszczony” – wołała do Chrystusa. Doświadczając obecności Boga w sercu, zapisała: „Całą siłą woli uważać na każde poruszenie serca. Dużo cierpieć raczej, aniżeli dla ulgi cierpień fizycznych zgrzeszyć.