Okazją do wspólnego spotkania było poświęcenie figury bł. Honorata Koźmińskiego, założyciela zakonu sercanek. 13 października, w liturgiczne wspomnienie błogosławionego, podczas uroczystości w częstochowskim domu zakonnym obecny był bp Antoni Długosz, który przewodniczył dziękczynnej Mszy św. Siostry, wraz z delegacją zarządu generalnego oraz zaproszonymi gośćmi, trwały w dziękczynnej modlitwie, prosząc bł. Honorata o orędownictwo u Boga w sprawach Ojczyzny, o umocnienie wiary w rodzinach oraz wsparcie dla młodzieży.
Odrzucił wiarę i ponownie uwierzył
Honorat Koźmiński, właściwie: Florentyn Wacław Jan Stefan Koźmiński, urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w wielodzietnej, zamożnej rodzinie katolickiej Aleksandry i Stefana. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w gimnazjum. Niestety, odrzucił wiarę pod wpływem środowiska rówieśniczego, a w czasie studiów w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie odważnie atakował wiarę i wierzących. Posądzony o spisek przeciwko Rosji, został uwięziony w cytadeli warszawskiej. Więzienie stało się dla niego miejscem odzyskania wiary w Boga i po uwolnieniu wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1852 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Ojciec Honorat Koźmiński zapisał się jako wspaniały kaznodzieja, organizator tercjarstwa i kierownik duchowy. Kiedy duszpasterstwo kapucynów w Warszawie przerwała kasata po powstaniu styczniowym, Honorat trafił do Zakroczymia, a jego miejscem pracy stał się konfesjonał, gdzie rozpoznawał w sercu wielu ludzi pragnienie życia zakonnego. W tamtych czasach nie można było zakładać nowych zgromadzeń i nosić habitów, dlatego powstały wspólnoty ukryte, których zadaniem było apostolstwo w różnych środowiskach społecznych. Zmarł 16 grudnia 1916 r. w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie został pochowany. W 1988 r. papież Jan Paweł II ogłosił Honorata błogosławionym.
– Błogosławiony Honorat Koźmiński imponuje mi tym, że jako zakonnik myślał o wszystkich stanach i zawodach w Polsce. Starał się przede wszystkim, żeby jego duchowe córki, którymi kierował, potrafiły objąć dzieci, młodzież, robotnice, wszystkich obecnych w Kościele, w taki sposób, by nie było między nimi dystansu – dzieli się swoim spostrzeżeniem bp Długosz, który podkreśla wartość zgromadzeń bezhabitowych utworzonych przez kapucyna: – To jest najpiękniejsza działalność, żeby nie strojem imponować innym, ale słowami i czynami.
Tajniaczki Chrystusa
Reklama
Zgromadzenie sercanek powstało 8 grudnia 1885 r., zostało założone przez o. Honorata Koźmińskiego i m. Paulę Malecką. – Jesteśmy posłane w imię Jezusa, idziemy do świata, pochylając się nad tymi najmniejszymi. Sam o. Honorat powiedział: „Jakie będą dzieci, nasza młodzież, takie będzie społeczeństwo”. Naszym patronem jest Najczystsze Serce Maryi. Nasz błogosławiony założyciel umiłował to serce i powierzył nam, byśmy własne serca kształtowały na Jej wzór. I z takimi sercami pochylały się nad innymi – wyjaśnia matka generalna s. Marianna Matejuk. Siostra Teresa Nowacka zaznacza, że zakon ma dawać świadectwo obecności w różnych środowiskach, zwłaszcza trudnych. – Istotą naszego powołania jest życie wewnętrzne. Jesteśmy zgromadzeniem ukrytym i znaczny nacisk kładziemy na duchowość, żeby to przenikało nasze serca. Dlatego nasza obecność w środowisku świeckim, w Kościele jest istotna, by pokazać, że radami ewangelicznymi jesteśmy powołani my wszyscy, nie tylko zakonnice, nie tylko księża, ale cały Kościół – podkreśla s. Teresa.
Zgromadzenie rozpoczęło swoją działalność w środowisku nauczycielskim w Warszawie, jednak najszerszą działalność prowadziło na terenach ówczesnego Cesarstwa Rosyjskiego. Za sugestią o. Honorata siostry podążyły na Syberię szlakiem Polaków skazanych na wygnanie, by nieść potrzebującym Boga, nauczać i wychowywać dzieci, młodzież, a nawet dorosłych.
W swojej pracy w licznych ośrodkach dla dzieci, jako nauczycielki czy wychowawczynie, niosą świadectwo swoich własnych relacji. – W pracy poznajemy się z naszymi współpracownikami czy wychowankami i oni widzą, że jestem osobą wierzącą. Nie muszę epatować swoją religijnością, bo nie jest naszym powołaniem świadczyć, że jesteśmy zakonnicami. I ten charyzmat, który przedstawił nam o. Honorat, jest zawsze aktualny, a szczególnie dzisiaj, w trudnej sytuacji – przypomina s. Teresa. – Jesteśmy wszędzie tam, gdzie jest potrzeba. Naszym charyzmatem jest sprawienie, aby dziecko zobaczyło w nas matkę, jaką była Maryja. Pomimo że nie mamy habitów, że nas nie widać na zewnątrz, to cały czas jesteśmy, a to dowodzi, że jesteśmy potrzebne. Szczególnie dzisiaj odczuwamy naszą misję, bo teraz nie ma więzień za wiarę, nie ma prześladowań jak w carskiej Rosji, ale Kościół nie ma łatwo. Mamy również placówki poza granicami Polski: na Ukrainie, Białorusi i w Brazylii – dodaje s. Bogumiła.
Miejsce, które ubogaca
Reklama
Siostry w Częstochowie mają swój dom przy ul. św. Barbary. Od lat poświęcają się pielgrzymom i edukacji dzieci w placówkach szkolnych. – Jest nas tu 17 sióstr, w większości są to siostry starsze. Dzisiaj w częstochowskim domu przede wszystkim zajmujemy się pielgrzymami. Przyjmujemy do naszego domu grupy, z czego bardzo się cieszymy, bo to nas ubogaca. Ja jestem w Częstochowie od 2 lat i sama widzę te piękne relacje z drugim człowiekiem, z pielgrzymami – opowiada s. Bogumiła.
Dobre towarzystwo
Siostry długo miały jedno puste miejsce w prezbiterium swojej zakonnej kaplicy w Częstochowie. Piękna i dostojna rzeźba Najświętszej Maryi Panny Najczystszego Serca w końcu doczekała się towarzysza. Wszystko zaczęło się za sprawą ks. Czesława Dygana z parafii Matki Boskiej Różańcowej z Miastkowa w diecezji łomżyńskiej. Proboszczowi udało się zaangażować dwie rodziny: Barbarę i Andrzeja Ostaszewskich z Miastkowa oraz Iwonę i Kazimierza Wiernickich z Rydzewa, którzy wsparli zakup rzeźby.
Wykonawcą rzeźby był Zbigniew Godlewski ze Starego Skupiska, który od 1989 r. zajmuje się rzeźbiarstwem artystycznym. – To była ciekawa sprawa, bo pomysłem zarządzała s. Teresa. Można powiedzieć, że zbudowała całą postać. Podczas mojego pierwszego pobytu rozmawialiśmy, jaki ma być kontrapost, układ ciała, dłoni. Wyjeżdżając, już wiedziałem, jak rzeźba ma wyglądać. Na początku miałem wątpliwości, bo wszystko za lekko mi szło, ale dzisiaj jestem z niej zadowolony. To było pewnie błogosławieństwo – wspomina rzeźbiarz.
Rzeźba przedstawia bł. Honorata, który lewą ręką przyciska do swego serca ustawy z 1886 r. – A w zasadzie swój charyzmat, bo potem jeszcze Kościół uregulował nasze ustawy, konstytucje. Te ustawy są ważne, bo pokazują idee o. Honorata, które są odpowiedzią na zmieniające się znaki czasów, ale istota pozostaje. A więc przyciska je do swojego serca, jakby chciał nam powiedzieć: szukajcie u źródeł. A prawą ręką nas błogosławi – wyjaśnia s. Teresa.