Prace ekshumacyjne przeprowadziła komisja, powołana przez metropolitę krakowskiego abp. Marka Jędraszewskiego, pod przewodnictwem ks. dr. Andrzeja Scąbra, kierownika Referatu Spraw Beatyfikacyjnych w Kurii Metropolitalnej w Krakowie. Poinformował on, że po dokonaniu rekognicji, czyli kanonicznego rozpoznania i przeprowadzeniu stosownych badań, doczesne szczątki s. Emanueli Kalb złożono do metalowej trumienki. Następnie, po zamknięciu i opatrzeniu lakową pieczęcią Kurii Metropolitalnej, włożono ją do sarkofagu w kościele św. Tomasza, z którym związana była służebnica Boża.

„Tutaj siostra Emanuela rozpoczynała życie zakonne, przez dziesiątki lat modliła się, trwała na adoracji Najświętszego Sakramentu, wypraszając łaski i ofiarując swoje życie za zbawienie dusz. Z tego miejsca również odeszła do wieczności” – wyjaśnił ks. A. Scąber. Podkreślł, że jej szczątki, które od dziś spoczywają w niewielkim kościele na ul. Szpitalnej, z chwilą beatyfikacji staną się relikwiami i będą mogły być przedmiotem kultu publicznego w Kościele. Obecnie trwają modlitwy o cud potrzebny do beatyfikacji.

Siostra Emanuela Kalb była konwertytką z judaizmu. Urodziła się w rodzinie żydowskiej 26 sierpnia 1899 r. w Jarosławiu jako najstarsza z sześciorga dzieci i miała na imię Chaje (Helena). W 1916 zmarła jej matka. Wkrótce potem Chaje zachorowała i w szpitalu zetknęła się z siostrami zakonnymi. Prowadziła z nimi długie rozmowy, dzięki którym zapoznała się bliżej z postacią Chrystusa, wierząc, że jest On obiecanym Mesjaszem. Po wyzdrowieniu 18 stycznia 1919 przyjęła w katedrze przemyskiej chrzest wraz z imieniem Maria Magdalena. Zdobyła wykształcenie pedagogiczne w Krośnie i pracowała jako nauczycielka. W 1927 wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego w Krakowie, otrzymując imię zakonne Emanuela. 29 października 1933 złożyła swoje śluby wieczyste.

Pracowała jako nauczycielka w szkołach i przedszkolach prowadzonych przez siostry. Ciesząc się pełnym zaufaniem przełożonych, zajmowała odpowiedzialne stanowiska we wspólnocie zakonnej. Była mistrzynią nowicjatu, przełożoną domu, sekretarką generalna. Prowadziła bardzo głębokie życie wewnętrzne a swoje przemyślenia i przeżycia zapisywała w dzienniczku duchowym.

W 1941 złożyła akt ofiarowania za naród żydowski, „by poznał światło wiary, którym jest Chrystus". Modliła się również za kapłanów i w tej intencji ofiarowała swe cierpienia, m.in. utratę słuchu. Utrzymywała kontakt z o. Danielem Rufeisenem, karmelitą bosym, pochodzącym z rodziny żydowskiej z Żywiecczyzny. Od 1957 do końca życia przebywała w domu zakonnym przy ul. Szpitalnej 12 w Krakowie, pełniąc obowiązki bibliotekarki. Zmarła w opinii świętości w Krakowie 18 stycznia 1986 r.

Wiosną 2001 kard. Franciszek Macharski otworzył w Krakowie jej proces beatyfikacyjny, a 14 grudnia 2015 papież Franciszek ogłosił dekret o heroiczności jej cnót.