„Pośród trudnych wyzwań, przed jakimi staje człowiek, jednym z najbardziej dramatycznych jest spotkanie z chorobą i cierpieniem, które wiedzie ku śmierci. To chrześcijańska nadzieja każe patrzeć na śmierć przez pryzmat prawdy o życiu wiecznym. Wówczas śmierć jest tylko przejściem do innego wymiaru życia”
Ks. Janusz Nagórny

20 października 2006 r. - słoneczny, ciepły dzień zabarwiony kolorami jesieni. Kościół Najświętszego Serca Jezusowego w Tomaszowie Lubelskim. Przed ołtarzem trumna, a na niej tabliczka: „Ks. prof. dr hab. Janusz Nagórny (...) żył lat 56”. I obolała Matka, i najbliżsi z rodziny... O godz. 12 ośmiu biskupów i setki kapłanów celebrowali Mszę św. żałobną w intencji zmarłego po długiej, naznaczonej cierpieniem, nieuleczalnej chorobie Księdza. We Mszy św. uczestniczyli studenci, senaty różnych uczelni, przedstawiciele władz państwowych i wielka rzesza wiernych zgromadzonych przed kościołem, a także przed telewizorami i radioodbiornikami, za pośrednictwem Radia Maryja i Telewizji Trwam.
Liturgii przewodniczył ordynariusz zamojsko-lubaczowski bp Wacław Depo. We wprowadzeniu do Mszy św. Ksiądz Biskup powiedział: „W zakończeniu swojego testamentu Ksiądz Profesor pisał m.in. słowa: «Zostańcie z Bogiem i módlcie się, abym i ja został z Nim i w Nim na zawsze. Alleluja! Jezus żyje! W Nim mam nadzieję». Ta wiara gromadzi nas dzisiaj w godzinie Wieczernika, wobec tajemnicy jego śmierci, aby dziękować Bogu za dar jego osoby (...)”.
W homilii Pasterz naszej diecezji nawiązał do fragmentu Ewangelii św. Łukasza mówiącej o modlitwie Jezusa w Getsemani, a czytanej podczas Liturgii. Wielka modlitwa Jezusa do Ojca, która w ludzkim sposobie myślenia nie została wysłuchana, stała się początkiem wielkiego spełnienia i tak naprawdę została wysłuchana. Podobnie i w życiu Księdza Profesora - Jezusowe słowa: „Nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!”, aż po: „Wykonało się!” - to spełnienie jego powołania i życia.
Ksiądz Biskup nawiązał także do ostatniego spotkania z ks. Nagórnym, podczas którego Ksiądz Profesor wręczył mu książkę z dedykacją: „Napisał życzenie: «Księdzu Biskupowi, by Boże błogosławieństwo towarzyszyło w głoszeniu Ewangelii Życia». Spełniam dzisiaj, Księże Profesorze, to życzenie, głosząc wraz z Tobą: «Jezus żyje!». Jezus, ten z Ogrójca, ten z Kalwarii, ale i ten z trzeciego dnia - Zmartwychwstały «jako pierwszy spośród umarłych. Śmierć nad Nim nie ma już władzy». Głoszę dzisiaj wraz z Tobą Ewangelię Życia w Chrystusie”.
Na zakończenie Mszy św. słowa pożegnania wypowiedzieli przedstawiciele Episkopatu, pracownicy naukowi KUL i innych uczelni w Polsce, Ojciec Dyrektor Radia Maryja i Telewizji Trwam, kolega z roku, burmistrz Tomaszowa, a w imieniu rodziny Księdza Profesora podziękował za modlitwę i obecność ks. prał. Eugeniusz Derdziuk, który odczytał także przejmujący fragment Testamentu Duchowego Księdza Janusza.
Niekończący się szpaler sióstr zakonnych, duchownych i świeckich delegacji, poprzedzał trumnę Księdza Profesora niesioną przez kapłanów i przyjaciół w procesji na tomaszowski cmentarz, której przewodniczył bp Stanisław Stefanek. Ksiądz Janusz spoczął w rodzinnym grobowcu.
I tu przychodzą mi na myśl słowa: „A sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie, znajdzie odpoczynek. Starość jest czcigodna nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy: sędziwością u ludzi jest mądrość, a miarą starości - życie nieskalane” (Mdr 4, 7-9). Biblijny mędrzec najpełniej daje odpowiedź na pytanie dlaczego odszedł tak wcześnie, choć mógł jeszcze żyć i pracować dla chwały Bożej Ks. Prof. Janusz Nagórny.