Ewa Stadtmüller: - Ks. Twardowski pisał wiersze, bp Długosz tańczy i śpiewa z dziećmi, Ksiądz Biskup maluje obrazy.... Jak to się dzieje, że mimo tak wielu obowiązków udaje się jakoś znaleźć na to czas?

Bp Jan Szkodoń: - Paradoksalnie - im bardziej jestem zapracowany, tym więcej maluję. Tajemnica tkwi w tym, że czasem gromadzi się tyle trudnych spraw, kłopotów, napięć, że muszę choć na chwilę oderwać się od rzeczywistości. Malowanie pozwala mi wewnętrznie się wyciszyć i po chwili spojrzeć na ten sam problem już bez emocji, z pewnego dystansu. Można powiedzieć, że broni mnie to przed przygnębieniem czy zniechęceniem, a więc jest swego rodzaju terapią.

- Od jak dawna Ksiądz Biskup maluje?

- Właściwie od dziecka, z tym że były takie miesiące, a nawet lata, że nie umiałem znaleźć na to czasu. Teraz się staram.

- Owocem tego są dwie wystawy indywidualne: w Krakowie i w Zakopanem.

- Nigdy nie traktowałem tego mojego malowania zbyt poważnie, nikt mnie też nigdy tego nie uczył. Ot, patrzyłem, jak malują moi wujkowie, z których jeden był inżynierem (już nie żyje), a drugi architektem (mieszka na Słowacji). Obaj robili to dla przyjemności i myślę, że była to ważna część ich życia. Malowali głównie akwarele, a ja przypatrywałem się, jak to robią.
Co do wystaw, muszę powiedzieć, że się przed nimi broniłem. Na jedną namówili mnie bracia jezuici. Odbyła się w ramach promocji mojej książki „Modlitwa zniechęconego”.

- Jeśli mowa o zniechęconych.... czy sztuka może im pomóc?

- Myślę, że tak. Pan prowadzący telewizyjne lekcje malowania powiedział, że tego można się po prostu nauczyć. 80 procent ludzi mogłoby malować, a robi to zaledwie kilka procent. Reszta po kilku nieudanych próbach zniechęca się, a tu potrzeba trochę wiary w siebie, cierpliwości, pokory, no i ćwiczeń. Niedawno dostałem w prezencie piękny wizerunek Pana Jezusa cierniem korowanego i teraz maluję Go po swojemu, w różnych kolorach, odcieniach. Eksperymentuję.
Praca, która zaczyna przynosić efekty - to najlepsze lekarstwo na zniechęcenie.

- Pan Bóg zasiał w sercu każdego z nas ziarenka talentów. Ich rozwijanie daje radość, a człowiek radosny staje się bardziej życzliwy i otwarty na innych. Czy ksiądz Biskup też tego doświadcza?

- Pewna pani - zawodowa malarka - powiedziała, że te moje, jak ja je określam, obrazki są bardzo.... pogodne. Szczególnie w pejzażach dopatrzyła się optymizmu. Zapytała, czy taki jestem naprawdę. Muszę przyznać, że to pytanie dało mi do myślenia, bowiem uważałem się zawsze raczej za pesymistę niż optymistę, człowieka częściej poważnego niż wesołego, bardziej zamkniętego niż otwartego, a tu okazuje się, że malowane przeze mnie krajobrazy mówią coś innego. Wygląda na to, że człowiek poprzez malowanie ma szansę lepiej poznać samego siebie.

- W książce „Listy starego diabła do młodego” C. S. Lewisa jest fragment mówiący o tym, że przed atakami złego ducha często ratuje ludzi to, co im po prostu sprawia przyjemność, a nie jest niczym grzesznym. Co Ksiądz Biskup o tym sądzi.

- Piękno i przyjemność obcowania z nim są dziełem Boga. Kiedy zapalony fotografik zobaczy jakiś wspaniały widok, natychmiast pragnie utrwalić go na zdjęciu. Ja przymykam oczy i widzę ten sam krajobraz w ramkach. W wyobraźni wycinam jedno czy dwa drzewa i już mam idealną kompozycję (śmiech). Czasem widzę u kogoś obraz, który mnie zachwyca. Wracam do domu i próbuję namalować podobny. Czasem słucham przy tym muzyki lub jakiejś dobrej audycji (jak dziś rano). To coś, co naprawdę sprawia mi przyjemność i daje poczucie dobrze przeżytego czasu.

- A jeśli ktoś nie ma talentu do malowania?

- To można słuchać pięknej muzyki, czytać piękne książki...

-... lub chodzić na spacery, podziwiając świat, który Pan Bóg tak pięknie stworzył...

- Właśnie.