W obecnej sytuacji, kiedy wiele gospodarstw ulega ruinie, trudno rolnikom uwierzyć, że zmieni im się na korzyść po wejściu do Unii Europejskiej, bo są przekonani, że to właśnie z racji wymogów unijnych ciągle narastają ich trudności, bo na nich w dużej mierze złożono ciężar reform, a oni nie czują ich profitów. Nic dziwnego, że w takiej sytuacji rzuca się rolników na łup szerzącej się antyunijnej propagandy, kto wie, czy nie manipulowanej przez dawne ośrodki mające na celu utrzymanie Polski w zasięgu oddziaływania wpływów wschodnich, może nawet dalej czynnych. A u rolnika jest długa droga do przekonania się o czymś, jeśli zaś przekonanie się zrodzi - wiedzą o tym ludzie pracujący w środowisku wiejskim, zwłaszcza duszpasterze i nauczyciele - to niełatwo go od tego przekonania odciągnąć.
Przez jedenaście lat rządy różnych opcji, od lewej do prawej strony sceny politycznej, również ludowej, dużo zrobiły, aby zniechęcić wielu rolników do Unii Europejskiej. Są wsie, że ludzie nie chcą o niej słyszeć, bo na własnej skórze znają skutki reform. I co się dziwić, że na taki grunt łatwo padły wezwania do blokad dróg i chłopskich protestów? Mijają też miesiące, a Pakt dla Wsi i Obszarów Wiejskich nie doczekał się jeszcze ostatecznego zatwierdzenia przez Sejm jako ustawa. Mówię o tym z bólem, bo mieszkańcy wsi są patriotycznie nastawieni, a w okresie przemian ustrojowych zostali potraktowani bardzo źle. I jeżeli pytać, kto jest winien tej sytuacji, gdzie są jej sprawcy, to - pomijając przypadki, kiedy zaniedbania samych rolników są też oczywiste - szukać ich trzeba przede wszystkim wśród decydentów krajowych i unijnych.
Aby więc przekonać rolników, nie wystarczą obietnice i deklaracje, bo oni w nie już nie wierzą, ale konieczne są jakieś konkretne posunięcia wyrażające się w równych prawach i obowiązkach, także w wymiernych korzyściach materialnych. Bez realizacji dawanych przez kolejne rządy obietnic, nie ma co się na wsi pokazywać z tematem o Unii Europejskiej. I jakiekolwiek będą rządy, wołam, by najpierw zajęły się sprawą wsi. Rządy mogą zmieniać się jak liście na drzewie, ale nie wolno im rujnować wsi, bo ona jest glebą, z której wyrasta pień narodu i dzięki której może on istnieć, niezależnie od burz i wstrząsów. Rolnicy będą gotowi zaakceptować tendencje zmierzające do tworzenia gospodarstw wielohektarowych i specjalistycznych, niektórzy gotowi są nawet odejść do innych zawodów, jeżeli będą one rzeczywiście źródłem godziwego utrzymania dla ich rodzin. Wieś trzeba nam unowocześnić, ale nie niszczyć jej wartości. Należy więc podjąć programy modernizacji wsi niezależnie od tego, czy wejdziemy, czy nie wejdziemy do Unii Europejskiej, by nasze rolnictwo było konkurencyjne w stosunku do rolnictwa w innych krajach. I od tego trzeba zacząć.
Mam nadzieję, że obywatele polscy będą mogli wypowiedzieć się w referendum w sprawie przynależności do Unii Europejskiej, bo dla tak ważnej decyzji potrzebna jest szeroka akceptacja, ale nie chciałbym, by Kościół był postrzegany jako narzędzie prounijnej propagandy.