Wyjątkowo kręte i niezbadane bywają drogi pielgrzymowania. Kiedy rankiem opuszczaliśmy przepiękny Avignon - miejsce niewoli papieskiej w XIV wieku - przed nami jawił się prosty szlak ku La Salette z czekającą na nasze odwiedziny Płaczącą Panią. Wystarczyło jednak kilkanaście kilometrów, by na pierwszych siedzeniach autokaru, w sektorze kierownictwa, zapanowało poruszenie. Krótka konsultacja i prawdziwie męska decyzja - zbaczamy z trasy i jedziemy nadprogramowo do... Ars. Powód nad wyraz czytelny: nad naszą grupą opiekę roztacza siedmiu kapłanów, kilku z nich jest proboszczami częstochowskich parafii. Nadłożymy kilometrów, by mogli pomodlić się przy grobie swego patrona - św. Jana Vianneya. Grupie nawet nie w głowie protest. " Cała przyjemność po naszej stronie" - rzuca ktoś z końca autokaru i już ruszamy w naszą "krętą" pielgrzymią drogę.
Ars wita nas ciszą. Puste uliczki rozgrzane południowym słońcem sprawiają wrażenie sennych. Mieszkańcy Ars korzystają z czasu sjesty, ale nawet bez ich pomocy z łatwością trafiamy do kościoła kryjącego grób Świętego Proboszcza. Zastanawiam się, jak bardzo dzisiejsze Ars różni się od tego, w którym od 1818 r. pasterzował św. Jan Vianney, sprawując opiekę nad 230 trudnymi duszami. O słynących z pijaństwa i rozpusty mieszkańcach Ars mówiono nawet z pogardą - tym różnią się od bydła, że są ochrzczeni. Jakże musiało to boleć ich Świętego Proboszcza, ile postów i praktyk pokutnych narzucał sobie w intencji ich nawrócenia. Sam doświadczał ich zniewagi, ale z czasem zatwardziali mieszkańcy Ars zaczęli nabierać zaufania i szacunku do ascetycznego Księdza, który niczego nie pragnął dla siebie, a swe proboszczowanie rozpoczął od odwiezienia do dworu podarowanego komfortowego umeblowania plebanii.
Zanim weźmiemy udział w sprawowanej przy grobie Świętego Mszy św., możemy zwiedzić urządzoną w starej plebanii izbę pamięci poświęconą św. Janowi Vianneyowi. Patrząc na pozostawione sprzęty, rękopisy kazań, biblioteczkę, zdumiewamy się miłością i prostotą tego wielkiego Kapłana. Wszystko, co miał, rozdawał potrzebującym. Napotkanemu kiedyś Cyganowi podarował swe łóżko i pościel. Sam sypiał na chruście i workach po ziemniakach, których garnek starczał mu na kilka dni wyżywienia. Gdy parafianie zasmucali go grzechami, biczował się, by za nie odpokutować. Całe godziny spędzał na modlitwie przed Tabernakulum, a w konfesjonale, którego więźniem został nazwany, przesiadywał, spowiadając po szesnaście godzin dziennie. Zanim jednak zdobył sławę sprawiedliwego, choć surowego spowiednika, wiele czasu poświęcił na odwiedzanie parafian w ich domach, odremontował zrujnowany kościółek, otworzył szkółkę dla dzieci. Był blisko życia swych parafian i dotykał kochającym sercem ich biedy moralnej.
Zbliża się czas naszej Mszy św. Kierujemy kroki do bazyliki, której budowę rozpoczęto w 1865 r., sześć lat po śmierci Proboszcza z Ars. Stajemy przed grobem ks. Jana Vianneya, wyniesionego w 1925 r. do chwały świętych i ogłoszonego w 1929 r. patronem proboszczów, by w Eucharystii zanosić modlitwy za grzeszników, ale też w sposób szczególny prosić o opiekę nad naszymi kapłanami-pielgrzymami. Gdy święty "więzień konfesjonału" narodził się dla Pana - w nocy 4 sierpnia 1859 r. - w kościele tysiące ludzi oczekiwało na spowiedź. Chyba właśnie dlatego, zanim opuścimy świątynię i ciche Ars, nasz wzrok kierujemy na pusty konfesjonał Świętego, czytającego w duszach ludzkich. Przewieszona stuła jakby czekała, aż weźmie ją w swe ręce niestrudzony Spowiednik. Szczęśliwe, senne Ars - my odjeżdżamy, ale z tobą na zawsze pozostanie twój zatroskany Proboszcz.