W bieżącym roku będziemy obchodzić 35. rocznicę śmierci ks. Kazimierza Lisowicza (1912-1967), proboszcza parafii w Dubiecku. Kapłan ten w czasach stalinowskich zakończył budowę obecnego kościoła. Rozpoczął ją ks. Michał Górnicki (1862-1936), okupant jednak nie zezwolił na kontynuowanie. W 1939 r. mury doprowadzono do 5 metrów od fundamentów. Była to największa budowa świątyni w diecezji przemyskiej ( ok. 2 tys. m2).

W 1916 r. rozebrano zniszczony kościół parafialny pw. Świętych Szymona i Judy Tadeusza. Z pozostałego materiału budowlanego wykonano drewniany kościół na terenie cmentarza przykościelnego. Kościół znajdował się w pobliżu obecnego domu parafialnego, prostopadle do osi podłużnej obecnego kościoła. Księża mieszkali w domu przy ulicy Przemyskiej, od strony Przedmieścia Dubieckiego. Drewniany kościółek, jako prowizoryczny, rozebrano w latach 50. XX w., po doprowadzeniu budowy do takiego stanu, iż można było odprawiać nabożeństwa.

Księdza Proboszcza znałem osobiście. Celem moim jest przybliżyć zapomnianą, być może niedocenioną sylwetkę tego bohaterskiego kapłana. Należy być wdzięcznym biskupowi Kurii Przemyskiej, który wyznaczył właśnie ks. Kazimierza, aby w szybkim tempie rozpocząć przerwaną budowę. Czas odgrywał tu ogromną rolę. Dziesięcioletnia przerwa w budowie, niezabezpieczone fundamenty, erozja muru, były zauważone przez specjalistów inżynierów. Po wojnie brakowało materiałów budowlanych. Asygnatę na przydział materiałów zatwierdzono w urzędzie powiatowym partii w Przemyślu. Parafianie po wojnie odbudowywali domy zniszczone przez wojnę. Niezwykła osobowość kapłana, determinacja wykonania postawionego mu celu, dokonała cudu. Rozpoczęto od przekonania parafian o konieczności szybkiego kontynuowania budowy. Z perspektywy czasu widzę dużą inicjatywę Księdza w rozwiązywaniu problemów, umiejętne wykorzystanie inicjatywy parafian i przekonanie "władzy" (w tym czasie) o słuszności własnych decyzji.

Zauważyłem u tego kapłana filozoficzne traktowanie czasu. Chrześcijaństwo odnosi się w sposób zasadniczy do problemu czasu i historii. Czas jest miarą ruchu. Byty materialne istnieją w czasie, byty duchowe - w wieczności.

Często powtarzał i nawiązywał do wyjątku z księgi: "Wszystkie rzeczy mają swój czas i swym zamiennym biegiem, przemija wszystko pod słońcem".

Obserwowałem u księdza Lisowicza ciągły pośpiech i misję wykonania powierzonego mu obowiązku. Ten dar mądrości był mu dany, a może tylko on wiedział, że Bóg zabierze go do siebie w 55. roku życia. Nie dożył sędziwego wieku, a jednak dokonał ogromnego dzieła. Całkowicie poświęcił się pracy dla dobra parafii w Dubiecku. Obecnie budowniczowie kościołów nie wyobrażają sobie, jakie trudności napotykano w latach 50. przy wznoszeniu murów tak dużej świątyni. Należało wypalić tysiące sztuk cegieł. Na wozach konnych przewozić tony cementu, wapna, żelaza. Nie było mechanizacji pracy na budowie. Na wysokie partie muru cegły noszono tylko na barkach ludzkich. Tak precyzyjne sklepienie kościoła wymagało dużej uwagi i doświadczenia zawodowego. Tę świątynię budowano prawie 20 lat.

Kapłan ten oprócz obowiązków proboszcza i prowadzenia tak dużej inwestycji, uczył religii w klasach starszych szkół podstawowych wokół Dubiecka. Młodzież szanowała ks. Kazimierza dlatego, że był wymagający na lekcji, ale też potrafił docenić.

Przy parafii każdego roku organizowano turnieje, zawody piłki siatkowej. Dla najlepszej drużyny były nagrody.

Na uwagę zasługuje to, że ks. Kazimierz był zwolennikiem ciągłości historii kościoła w Dubiecku. Ołtarz barokowy z wieku XVII i obraz Matki Bożej Bolesnej przeniesiono do istniejącej świątyni. Ksiądz Lisowicz był oddanym czcicielem Maryi.

Uroczystości pogrzebowe Księdza Proboszcza były okazją do dziękczynienia Bogu za dar życia i ponad 25-letniej posługi kapłańskiej. W Dubiecku jako proboszcz służył wiernym 15 lat. Ukochał ziemię dubiecką, miał co do niej jeszcze wiele planów. Życzeniem jego było, aby spocząć na cmentarzu parafialnym, chociaż nie miał tu nikogo z rodziny.

Czas przemija, ludzie odchodzą, opisana historia to cząstka dziejów i kultury parafii w Dubiecku. Należy zachować pamięć o budowniczym największego w tym czasie kościoła w diecezji przemyskiej. Apeluje do ludzi biznesu, którzy znali Księdza Proboszcza, o wsparcie finansowe dla ufundowania w kościele parafialnym w Dubiecku tablicy z imionami Księży Proboszczów-budowniczych tak monumentalnej świątyni. Utarła się tradycja, że budowniczowie po śmierci spoczywają w krypcie kościoła. Ksiądz Kazimierz prosił jednak o skromny grobowiec na cmentarzu. Symbol-tablica w wejściu do kościoła niech będzie skromnym znakiem dla potomnych.