Zanim zgromadzeni na Mszy św. usłyszą słowo Boże w czytaniach liturgicznych, Kościół zanosi do Boga wielki hymn uwielbienia. Czyni to we wszystkie niedziele (oprócz Adwentu i Wielkiego Postu), w uroczystości i święta, a także podczas obchodów o szczególnie uroczystym charakterze.

Pierwsze słowa hymnu, często nazywanego z jęz. łacińskiego Gloria, zostały wzięte z Ewangelii. Wyśpiewali je aniołowie nad grotą betlejemską, gdy Bóg stał się Człowiekiem. Treścią tego starożytnego hymnu pierwszych chrześcijan jest uwielbienie wszechmocnego Boga, Króla nieba oraz Jezusa, Bożego Baranka. Wydaje się, że ten hymn jest jakby dalszym ciągiem wybrzmiałego nieco wcześniej w liturgii Kyrie, wzmacniając uwielbienie oraz prośby o zmiłowanie kierowane do Boga, Pana i Zbawiciela.

Hymn od razu w pierwszych słowach poddaje nam motyw uwielbienia. Bóg stał się Człowiekiem, bo upodobał sobie w ludziach, wybrał ich podyktowany miłością. Narodzenie Jezusa przynosi więc ziemi pokój. Ten dar pokoju w pełni zrealizuje się, gdy przyjdzie Godzina Jezusa, Jego Pascha, gdy przez śmierć krzyżową pojedna ziemię z niebem. Stąd człowiek szuka słów, szuka zdań, aby uwielbiać Boga i wychwalać Go za Jego miłość. Dlatego pojawia się narastające wołanie: "Chwalimy Cię. Błogosławimy Cię. Wielbimy Cię. Wysławiamy Cię. Dzięki Ci składamy" .

W treści hymnu można odnaleźć ślady nowotestamentalnych pieśni Maryi (Magnificat) i Symeona. Hymn Chwała na wysokości Bogu pierwotnie wykonywany był poza Mszą św. jako modlitwa poranna lub wieczorna. Od VI w. zostaje włączony do Mszy św. Aż do XII w. był wykonywany tylko podczas Mszy św. celebrowanych przez biskupa. Warto podkreślić, że z natury swej hymn ten domaga się śpiewu a nie recytacji. Można go też wykonywać z udziałem chóru i kantora, śpiewających na przemian z ludem. Zróżnicowanie melodii oraz sposobu wykonywania pozwoli zachować jego podniosłość i świeżość tej pięknej modlitwy uwielbienia. Chyba w dobrym kierunku idą poszukiwania młodzieży w sposobie wykonywania hymnu, łącząc dynamiczny śpiew łacińskiego refrenu Gloria in excelsis Deo z recytatywem polskiego tekstu.

Obrzędy wstępne Mszy św. zamyka modlitwa nazywana kolektą lub modlitwą dnia. Zanosi ją kapłan po wezwaniu: "Módlmy się" i chwili ciszy. Jej nazwa z jęz. łacińskiego (colligo, colligare - zbierać, gromadzić) podkreśla, że jest ona zebraniem modlitw wszystkich uczestników liturgii. Kapłan zaś jako reprezentant zgromadzenia przedstawia je Bogu. Wyrazem tego jest także gest celebransa - wzniesione ku górze i rozłożone ramiona.

Liturgia rzymska charakteryzuje się zwięzłością stylu i minimalną ilością słów dla wyrażenia ważnych treści. Szczególnie widoczne to jest w budowie kolekty. Najpierw słyszymy wezwanie do Boga: "Wszechmogący, wieczny Boże...", "Wszechmogący i miłosierny Boże", które jest jakby przywołaniem Jego obecności. Po tej inwokacji następuje wspomnienie wielkich dzieł Boga dokonanych przez Niego w dziejach zbawienia (anamneza): "...od Ciebie pochodzi wszelka dobroć", " Ty dla miłujących Ciebie przygotowałeś niewidzialne dobra". To przywołanie Bożej dobroci połączone jest z nadzieją, że i dzisiaj On okaże swoją wszechmoc, tak jak uczynił to w przeszłości. Z anamnezą łączy się epikleza, czyli prośba: "odpuść grzechy, które niepokoją nasze sumienia", " udzielaj nam nieustannie swojej łaski".

Modlitwa kończy się konkluzją przywołującą Trójcę Świętą. Wskazuje ona na to, że nasze prośby zanoszone są do Boga przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. Wyrażenia "który żyje i króluje" oraz " przez wszystkie wieki wieków" podkreślają wieczne trwanie Boga. Zgromadzeni na liturgii podpisują się niejako pod tą modlitwą słowem Amen. Zostało one przejęte z języka aramejskiego, którym mówił Pan Jezus i znaczy Tak, Niech tak się stanie, niech będzie jak tego pragnie Bóg.