Dziś śpiewa i gra koncerty na Bożą chwałę w kościołach w całej Polsce. Tak mówi o swojej drodze:

Kryzys

Z życia łaską wiary zdałam sobie sprawę dopiero dzisiaj. Jako dziecko nie wiedziałam, że poczucie Bożej obecności przy mnie jest czymś wyjątkowym. Rosłam z nim aż do czasu studiów – wtedy podałam w wątpliwość fakt, że Bóg chce dla mnie dobrze.

Dla kogoś, dla kogo muzyka jest szalenie ważna w codzienności, moment tracenia głosu jest prawdziwym życiowym dramatem. Wtedy pomyślałam: czy Bóg w ogóle chce dla mnie dobrze? Byłam w szkole wokalnej, a mój głos dosłownie się rozsypał. To był dla mnie moment graniczny, kiedy przyjaźń z Bogiem się zerwała. Uważałam, że On mnie karze, że to jest Jego złość na mnie, że to On nie pozwala mi śpiewać. Proces zdrowienia nie mógł się dokonać sam, bo mój smutek i oddalenie od Boga były tak nie do zniesienia, że uświadomiłam sobie, iż nie chcę już żyć poza Nim, z dala od Niego. Kryzys zamknął mi oczy na to, co dookoła mnie, patrzyłam na to, co mi zabrano, a nie na to, co mam. W takim momencie trzeba pamiętać, że Bóg posługuje się kryzysem, i trzeba dać Mu szansę. Ja powiedziałam Bogu: „Po ludzku nie mam siły, jestem już stracona i jak, Boże, chcesz, to możesz się wykazać”. Mamy prawo mówić Bogu o swoich cierpieniach, emocjach, krzyczeć o tym, co nas boli, co nas dotyka, co przeżywamy. On nas przenika i zna, udawanie przed Nim nie ma sensu – dziś to wiem. Są dni, że kiedy po prostu nie mam siły się modlić, i wtedy o tym mówię, bo to też jest relacja, trwanie w przyjaźni, wyrażenie stanu rzeczy – jest mi źle, nie mam możliwości się modlić, po prostu przy Tobie jestem; choć jest ciężko, to jesteśmy w tym razem.

Dostałam talent

Pełna treść tego artykułu w tygodniku Bliżej Życia z Wiarą w wersji drukowanej lub w e-wydaniu .