Prefekt Dykasterii ds. Kanonizacyjnych wskazał na wielką tajemnicę życia tej francuskiej świętej, mówił: „[ona] poświęciła całe swoje życie, by być coraz bliżej Jezusa, i widziała, jak przekształca się ono w coraz szerszą misję, aż po krańce ziemi”.

Podążając za Jezusem, Tereska odkryła trawiące Go pragnienie, Jego serce wyczekujące miłości i zbawienia dusz. Jednocześnie była przekonana, że Pan chce naszej pomocy w swoim dziele zbawienia. Kard. Semeraro zaznaczył także, że św. Teresa to posłanniczka nadziei - nie tylko wskazywała, iż nasze imiona pozostają zapisane w niebie, ale także wzięła sobie do serca wypowiedź Jezusa, „że w niebie będzie więcej radości z jednego nawracającego się grzesznika niż z 99 sprawiedliwych”.

Rok jubileuszowy rozpoczął się 8 stycznia 2023 roku. 2 stycznia minęła 150. rocznica urodzin św. Teresy z Lisieux. Z kolei 29 i 30 kwietnia obchodzona była setna rocznica jej beatyfikacji. W dodatku Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury wpisała św. Teresę z Lisieux na listę rocznic, obchodzonych przez UNESCO w 2022-2023 roku. Co dwa lata ta wyspecjalizowana organizacja ONZ czci rocznice osób i instytucji, które poprzez swą postać lub działalność wspierają wartości humanistyczne w służbie pokojowi.

Przyszła święta urodziła się jako Teresa Martin w 1873 roku w Alençon we Francji. Była najmłodszym z dziewięciorga dzieci (czworo z nich umarło jeszcze przed jej narodzinami). Z powodu przeszkód prawnych (zbyt młodego wieku) przyjęcie do nowicjatu wybłagała podczas audiencji Leona XIII, który obchodził 50-lecie kapłaństwa, na kolanach prosząc: „Ojcze Święty, pozwól, abym dla uczczenia Twego jubileuszu mogła wstąpić do Karmelu w piętnastym roku życia”. Co prawda papież, nie chcąc czynić wyjątku, nie zgodził się od razu na prośbę Teresy, ale rok później przyjęto ją do klasztoru.

Wstąpiła do Karmelu, w którym przebywały już dwie jej starsze siostry, a trzecia siostra wstąpiła tam po śmierci ojca, którym się opiekowała. W czasie krótkiego życia zakonnego, jako Teresa od Dzieciątka Jezus, doświadcza ogromnej radości z oddania się Bogu, ale też przeszła przez ciemności zwątpienia i próby wiary. Wiele przykrości wycierpiała ze strony innych karmelitanek. Zmarła na gruźlicę 30 września 1897 roku w wieku zaledwie 24 lat.

„Dzieje duszy” - pisane w ukryciu jako swego rodzaju autobiografia - wydane dopiero po śmierci, opisują drogę Teresy do świętości poprzez trudy codziennego życia, jakim towarzyszyło całkowite zaufanie woli Bożej. Będąc już karmelitanką, święta ciągle poszukiwała swojego osobistego powołania, które w końcu tak opisała: „Nareszcie znalazłam moje powołanie, moim powołaniem jest miłość. Tak, znalazłam swoje miejsce w Kościele. W sercu Kościoła, mojej Matki, będę Miłością, w ten sposób będę wszystkim i moje marzenie zostanie spełnione”. Świadectwo jej cierpień fizycznych i duchowych spisane zostały na łożu śmierci przez jej rodzoną siostrę i wydane jako „Żółty zeszyt”.

Chociaż św. Teresa od Dzieciątka Jezus żyła w klauzurowym klasztorze karmelitanek, jest patronką misji. W ten sposób ukazuje ona jak istotna w Kościele jest modlitwa i prymat życia duchowego nad aktywizmem. Nawet jeśli Kościół nie posiada bogatych środków do prowadzenia misji, dzięki wierze i modlitwie Ewangelia może skutecznie docierać do ludzi, którzy jej potrzebują. Papież Pius XI beatyfikował św. Teresę w 1923 roku, a kanonizował w dwa lata później. W 1927 roku została, obok św. Franciszka Ksawerego (który przemierzył jako misjonarz kilkanaście krajów, ochrzcił i katechizował setki tysięcy pogan), patronką misji. W 50 lat po śmierci została ogłoszona - obok św. Joanny d’Arc - główną patronką Francji, a w 100. rocznicę śmierci - doktorem Kościoła. Od 1994 roku jej doczesne szczątki peregrynują po całym świecie.

Kościół katolicki wspomina św. Teresę od Dzieciątka Jezus w dniu 1 października. Sanktuarium św. Teresy w Lisieux rocznie odwiedza 800 tys. wiernych z całego świata.