Do czasu osiągnięcia pełnoletności dziecko pozostaje pod władzą rodziców i opiekunów; dopiero po ukończeniu osiemnastego roku życia przysługuje mu pełne prawo wykonywania swych uprawnień. Małoletni mają jednak prawo, w świetle kodeksu, sprzeciwić się woli rodziców lub opiekunów, gdy chodzi o ich wychowanie w religii katolickiej. Według niektórych autorów interpretujących kanon 98 § 2., małoletni są wyjęci spod władzy rodziców, jeżeli wychowują ich nie po katolicku. W świetle norm prawa kanonicznego, przeszkodą w katolickim wychowaniu dzieci jest:
- zawieranie małżeństw mieszanych;
- zawieranie małżeństwa z umową o wychowaniu potomstwa poza Kościołem katolickim;
- oddanie dzieci na wychowanie w religii niekatolickiej;
- nauczanie dzieci i młodzieży zasad sprzecznych z wiarą i moralnością chrześcijańską.
Dlatego też, aby pomóc zachować wiarę katolicką, kanon 1128 obecnego KPK poleca, aby ordynariusze miejsca i inni duszpasterze troszczyli się o zapewnienie małżonkowi katolickiemu i dzieciom zrodzonym z małżeństwa mieszanego pomocy duchowej, celem spełnienia ich obowiązku katolickiego wychowania dzieci, oraz aby umacniali małżonków w jedności życia małżeńskiego i rodzinnego.
Kolejną ważną normą stanowioną przez prawodawcę jest to, że rodzice katoliccy zobowiązani są troszczyć się o całościowe wychowanie swego dziecka. Nie mogą ograniczać się tylko do wybranych form wychowania czy jego zakresów, ale powinni uwzględniać w procesie wychowania zarówno życie społeczne, kulturowe, religijne i moralne. Dlatego też, zarówno KPK z 1917 r., jak i obecnie obowiązujący, mocno to podkreśla. I tak Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. stanowi, iż rodzice zobowiązani są starać się o wychowanie dziecka tak religijne i moralne, jak fizyczne i obywatelskie, a także ich zadaniem jest troska o dobro doczesne dziecka. Natomiast w obowiązującym obecnie Kodeksie prawodawca stanowi (w kanonie 1136), że największym obowiązkiem i naczelnym prawem rodziców jest troska - w miarę możliwości - o wychowanie potomstwa zarówno fizyczne, społeczne i kulturalne, jak również moralne i religijne.
Podsumowując, należy stwierdzić, że religijne wychowanie dziecka, podobnie jak każde inne wychowanie, rozwija się, przechodząc przez etapy poznawcze, uczuciowe i dążeniowe, w zależności od rozwoju jego dyspozycji psychicznych, jak też od nabytego doświadczenia i wpływów środowiskowych. Proces wychowawczy rozpoczyna się od chwili narodzin dziecka, a nawet wcześniej - od wychowania rodziców, którzy są główną siłą wychowawczą, współpracując z całą swoją rodziną, szkołą i Kościołem. Dlatego też i prawodawca silnie akcentuje prawo i obowiązek rodziców do wychowania dzieci. Celem wychowania religijnego jest integralny rozwój dziecka, dlatego ma ono zmierzać także do trwałego zespolenia z Bogiem jako Ojcem. Wychowanie to dokonuje się od samego początku, najpierw w rodzinie. Sprzyja mu przede wszystkim religijna atmosfera domu rodzinnego, uczenie dzieci modlitwy, pobożne rozmowy rodziców z dziećmi, obecność przedmiotów kultu religijnego w domu (obrazy, krzyże, różańce itp.) i właściwe posługiwanie się nimi przez rodziców, dziadków i najbliższe osoby, wspólne uczęszczanie rodziny na Eucharystię i troska o katechizację dziecka. W ten sposób rodzice chrześcijańscy, na podstawie przyjętego chrztu i sakramentu małżeństwa oraz chrztu swoich dzieci, tworzą Kościół domowy i wypełniają zbawczą misję przekazaną przez Chrystusa.