23 maja 1999 r., w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, w czasie uroczystej Mszy św. w parafii pw. św. Mikołaja w Głogowie, biskup diecezjalny Adam Dyczkowski powołał 32 mężczyzn na nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Powołanie do powyższej posługi poprzedzone było półrocznym kursem przygotowawczym. Posługa ma charakter czasowy i może być przedłużona na kolejne lata na wniosek miejscowego proboszcza.

W upoważnieniu do pełnienia posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii św. Ksiądz Biskup napisał: "Niech ta nadzwyczajna święta posługa bliskości Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie będzie źródłem pogłębienia własnej więzi z Chrystusem oraz przyczynia się do ożywienia życia Bożego w parafii i uświęcenia tych, wobec których będzie pełniona" .

Wśród nadzwyczajnych szafarzy jest czterech przedstawicieli wspólnoty parafialnej w Bobowicku. Parafia pw. Miłosierdzia Bożego w Bobowicku liczy 2400 osób i obejmuje swym zasięgiem Bobowicko, Międzyrzecz-Obrzyce wraz z kościołem filialnym pw. Podwyższenia Krzyża Świętego oraz Żółwin z kaplicą pw. św. s. Faustyny Kowalskiej. W każdej z tych miejscowości proboszcz ks. Andrzej Tymczyj oraz ówczesny wikariusz przygotowywali parafian do wprowadzenia w życie tej szczególnej posługi. Czynili to poprzez głoszenie homilii-katechez na temat roli i zadań laikatu w Kościele i świecie współczesnym, tłumacząc przy okazji, na czym miałaby polegać posługa nadzwyczajnych szafarzy.

To wcześniejsze przygotowanie parafii zaowocowało. Potem oficjalnie mianowanych nadzwyczajnych szfarzy ks. Proboszcz przedstawił wspólnocie parafialnej w poszczególnych kościołach. Jako szafarze otrzymaliśmy wówczas wielką świecę symbolizującą Chrystusa. Atmosfera wielkiego święta, a była to uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, połączona z głębokim przeżyciem wiary, udzieliła się wszystkim. Nam drżały ręce i kolana, kiedy po raz pierwszy nieśliśmy samego Chrystusa swoim bliźnim. Jednocześnie byliśmy świadkami wielkiej radości, akceptacji i wielu wzruszeń ze strony najbliższych i parafian, płynących zresztą z faktu powołania nas do pełnienia tak zaszczytnej, ale i odpowiedzialnej posługi w Kościele.

Sami reprezentujemy różne zawody. Jest wśród nas inżynier rolnik, rentgenolog, logopeda i psycholog. Aktualnie posługujemy w naszej parafii w czasie niedzielnych i świątecznych Mszy św. pomagając w rozdawaniu Ciała Pańskiego. Coraz częściej także, dzięki naszej pomocy, uczestnicy uroczystych Mszy św. mogą przyjmować Komunię św. pod dwoma postaciami. Nadto każdy z nas ma przydzieloną przez Księdza Proboszcza grupę osób starszych, do których systematycznie udajemy się w każdą trzecią niedzielę miesiąca, zaraz po zakończeniu Mszy św. porannej o godz. 9.00, zanosząc Chrystusa w Komunii św. Zatem chorzy leżący w swoich domach mogą nie tylko w pierwszą sobotę, ale dwa razy w miesiącu przyjmować Komunię św. Dzięki naszej posłudze - zdaniem Księdza Proboszcza - wzrasta wiara w obecność Jezusa pod postacią Chleba, a szczególnie Wina, ale także świadomość, że Bogu ukrytemu w Najświętszym Sakramencie należy się odpowiedni szacunek i cześć. Wymownym tego przykładem jest chociażby moment, kiedy po Mszy św., jeszcze przed błogosławieństwem kończącym Eucharystię, szafarze ubrani w białe komże trzymają w bursach Ciało Pańskie i procesjonalnie wychodzą z kościoła, udając się do chorych. Wszyscy w tym czasie przyklękają i w milczeniu oczekują wyjścia szafarzy z kościoła.

Każdy z nas mógłby tutaj podzielić się własnymi przeżyciami, odkryciami i doświadczeniami związanymi z nadzwyczajną posługą, zwłaszcza w kontakcie zanoszenia Chrystusa ludziom chorym, starszym i samotnym.

Mnie samego głęboko poruszyły zwłaszcza dwa zdarzenia. Były to wzruszające wyznania osób, którym niosę Chrystusa w Komunii św. Stały się one dla mnie inspiracją i pouczającą refleksją nad własnym posługiwaniem. Pierwsze zdarzenie dotyczyło uzdrowienia wewnętrznego z negatywnych emocji, gniewu i żalu starszej samotnej osoby, która przez długi czas nie umiała wewnętrznie zaakceptować faktu, iż z Komunią św. przychodzi osoba niekonsekrowana. Czułem to wewnętrznie, gdyż mimo moich starań dotyczących lepszego kontaktu z nią, wyczuwałem w jej zachowaniu chłód i dystans. W Wielki Czwartek, w dzień ustanowienia Najświętszego Sakramentu, kiedy niosłem jak zwykle Pana Jezusa w Komunii św., zostałem mile zaskoczony, niemal zaszokowany jej przyjęciem i zachowaniem. Na jej twarzy dostrzegłem wielką radość, wdzięczność i pokój nie tylko z faktu przyjęcia do serca Chrystusa, ale przede wszystkim z faktu wewnętrznego uzdrowienia. Wyraziła to krótko: " Wie pan, ja dotąd miałam żal do kapłana, że posługuje się świeckimi. Dzisiaj czuję wielką radość i pokój. Cieszę się z tego faktu". Dziękując Panu w głębi duszy, mogłem tylko uścisnąć i ucałować jej dłoń.

Drugie zdarzenie dotyczyło innej schorowanej, starszej osoby, spragnionej zwykłego ludzkiego kontaktu. Wyczuwam tę tak bardzo ludzką potrzebę i nieco dłużej zatrzymuję się w jej mieszkaniu. Wsłuchuję się w to, co mówi. Przy którymś kolejnym spotkaniu ze wzruszeniem powiedziała: "Jak się cieszę, że pan mnie słucha, bo wie pan, teraz mam 3 osoby, które mnie odwiedzają i chcą mnie słuchać. Jest to listonosz, ksiądz, kiedy przychodzi ze spowiedzią, i pan". Jestem wdzięczny mojemu Bogu, że mogę - niosąc Chrystusa - wejść choć przez chwilę w samotność drugiego człowieka.

I jeszcze jeden osobisty wątek. Dane mi było, przede wszystkim jako ojcu rodziny, przeżyć radosny i wzruszający moment - podać samego Boga w Komunii św. moim dwóm córkom i ich mężom w czasie ich ślubu.

Na koniec niech mi będzie wolno w imieniu nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. posługujących w parafii Bobowicko: Piotra, Waleriana, Andrzeja i moim głośno wypowiedzieć nasze ślubowanie. Tę nadzwyczajną świętą posługę bliskości Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie traktujemy nie tylko jako zaszczyt, ale może bardziej jeszcze jako wyzwanie i zaproszenie nas do nieustannego pogłębiania własnej więzi z Odwiecznie Miłującym, a także do tego, by nasza relacja w rodzinie, w miejscu pracy, środowisku i w każdym innym miejscu cieszyły Pana i przyczyniały się do budowania Jego Królestwa.