Obchodzimy uroczyście 20-lecie Sierpnia, jubileusz strajków sierpniowych i narodzin "Solidarności". Senat z tej okazji wydał odpowiednią uchwałę, posłowie pojechali na uroczystości do Gdańska. Te 20 lat to czas, w którym wyrosło w Polsce nowe pokolenie. A może napiszmy od razu: dwa różne nowe pokolenia. Jedno nazwano już pokoleniem Jana Pawła II, a należą do niego ci, którzy doskonale orientują się w historii, wiedzą, że ruch solidarnościowy to była bitwa o wolną i sprawiedliwą Polskę, wołanie o godność człowieka pracy. 60 tys. Polaków z pokolenia Jana Pawła II pojechało ostatnio do Rzymu na XV Światowy Dzień Młodzieży. Dla nich pojęcie "solidarność" opiera się na słowach i czynach jednego człowieka, który od 20 lat pozostaje największym autorytetem "Solidarności", który konsekwentnie naucza, na czym owa "solidarność" polega. A polega - według Papieża - na jednoczącym ludzi przekonaniu o godności każdej osoby ludzkiej, stworzonej na obraz i podobieństwo Boga i odkupionej przez Chrystusa. Przemawiając do reprezentantów narodu, do posłów i senatorów, Jan Paweł II powiedział o "Solidarności": "Dzisiaj zostało Wam powierzone tamto dziedzictwo odważnych i ambitnych wysiłków, podejmowanych w imię najwyższego dobra Rzeczypospolitej. Od Was zależy, jaki konkretny kształt przybierze w Polsce wolność i demokracja" (z przemówienia Jana Pawła II w Sejmie, 11 czerwca 1999 r.).
Drugie pokolenie dwudziestolatków, nie obrażając nikogo osobiście, można podsłuchać i podpatrzeć przy okazji kampanii wyborczej Aleksandra Kwaśniewskiego. Oni mają zupełnie odmienne podejście do tamtych wydarzeń. Mówią: - 20 lat temu z powodu strajków "Solidarności" sklepowe półki zaświeciły pustkami. Albo: - Ludzie należący do związku zawodowego "Solidarność" nie tylko nie chcieli pracować, ale jeszcze grozili, że będą wieszać komunistów. Dlatego gen. Jaruzelski wprowadził stan wojenny, dzięki któremu zaprowadzono ład i porządek w kraju. Nie obyło się bez ofiar, zginęło m.in. 9 górników w kopalni "Wujek", dlatego jednak, że milicjanci działali w obronie własnej. Albo też: - Ks. Jerzy Popiełuszko sam wydał na siebie wyrok, ponieważ zajął się polityką, a nie duszpasterstwem.
Przedstawiciele pierwszego pokolenia wrócili właśnie z Rzymu pełni radości, że powiedzieli "tak" Chrystusowi, "tak" wszystkim swoim najszlachetniejszym ideałom. Przywieźli życzenia Papieża, który prosił Boga, aby to jubileuszowe spotkanie owocowało w codziennym życiu młodych Polaków. Przywieźli oni swoim rówieśnikom w Polsce pokój i radość tych rzymskich dni.
Przedstawiciele drugiego pokolenia żyją w oparach jakiejś pseudohistorii, dając wiarę wspomnianym bredniom o sierpniowych wydarzeniach sprzed 20 lat. Choć informacji tych nie wyczytali z któregoś z podręczników, to słyszą je w rozmowach swoich rodziców, słyszą je w przemówieniach dawnych sekretarzy partii, a obecnie osób o ogromnych wpływach w polityce i gospodarce, słyszą je lub czytają w różnych polskojęzycznych mediach. W ich umysłach święci triumf partyjna diagnoza z tamtych lat, że "Solidarność" to był nieobliczalny, chaotyczny ruch antypaństwowy, opłacany przez Zachód, który miał za zadanie zburzyć socjalistyczne, dobre mechanizmy zarządzania państwem.
Zapewne te dwa różne pokolenia młodych - to dwa różniące się między sobą elektoraty podczas czekających nas wyborów prezydenckich i parlamentalnych. Ci pierwsi pragną Polski wolnej, suwerennej i wspartej na trwałych wartościach. Na co dzień razem ze swoimi rodzicami, nawet jeśli znajdują się w trudnych warunkach życiowych, nie żądają cudów politycznych i gospodarczych, bo są świadomi, z jak poniżającego systemu, z jakiej pokomunistycznej biedy wychodzimy.
Ci drudzy stanowią ogromną grupę ludzi niezadowolonych, zawiedzionych przemianami, ale też nie mających specjalnego sentymentu do historii i przyszłości Polski. Znakomicie im odpowiada wyborcze hasło Prezydenta: "Dom wszystkich - Polska". "Wszystkich" oznacza tak naprawdę - niczyj. Dom, z którym można wszystko zrobić. Dom, w którym obok siebie na równi mieszkają patrioci, jak i agenci, uczciwi i złodzieje, zdrowi moralnie oraz zboczeni... Wszyscy też mogą liczyć na równą opiekę fikcyjnego jednak państwa, bo budowanego bez trwałych fundamentów, czyli na piasku.
Sądzę, że jest to bardzo niebezpieczne hasło i byłoby nie do pomyślenia np. u kandydata na prezydenta w Niemczech. Najgorsze, że to kosmopolityczne hasło nie zostało wymyślone pod wybory, ale odpowiada faktycznej mentalności osoby ubiegającej się o najwyższy urząd w państwie. Niewykluczone zatem, że ci "wszyscy", odpowiednio jeszcze podgrzani przez media, doprowadzą do wygrania wyborów prezydenckich i parlamentarnych przez SLD. Wrócą czasy PRL-u bis. Tak jak to przerabialiśmy w latach 1993-97. Rozpoczną się wówczas różne akcje "czystych rąk", będą ogłaszane programy, zmieniane złe - bo solidarnościowe - ustawy, a przede wszystkim "swoi" zgarną resztę narodowego majątku, aby już naprawdę nikomu nie przyszła do głowy jakaś ustawa o powszechnym uwłaszczeniu.
Jeśli szerzą się dzisiaj takie poglądy o wydarzeniach Sierpnia, trudno się dziwić, że jest tylu chwalców minionego systemu. Wynika to z najnowszych badań na temat: Co Polacy sądzą o przemianach, jakie dokonały się w Polsce po 1989 r. Dwie trzecie naszych obywateli uważa, że zmiany przyniosły niekorzystne skutki. Tylko co czwarty Polak przyznał, że teraz czuje naprawdę, że żyje. Generalnie 52,8% obywateli wprost tęskni za PRL-em, wychwala system, w którym ponoć wszystkim było tak dobrze.
Co się z nami stało? Można rwać włosy z głowy i pytać, kto ludziom zrobił wodę z mózgu. Czyżby bohaterski naród, który ocalił Europę przed hordami ze Wschodu w 1920 r., stawił dumnie czoła hitlerowskiemu okupantowi, powalił bezbożny i zbrodniczy komunizm, wydał światu Papieża..., dzisiaj utracił nadzieję i siły, aby radować się z wolności i zbudować silne i zdrowe państwo?
Jest, owszem, ciężko żyć. Istnieje mnóstwo problemów, głównie zaś ceny rosną szybciej niż domowe budżety. Wzrasta bezrobocie, inflacja, deficyt w handlu zagranicznym, jest wiele jeszcze innych niedobrych rzeczy. Można być rozgoryczonym i zawiedzionym z powodu upadku polskiego przemysłu, oddawania w obce ręce polskich zakładów pracy, a tym samym pozwolenia na przejmowanie wewnętrznego rynku przez obcych. Można w tym widzieć nowoczesny rodzaj kolonizacji. Są jednak mechanizmy protestu, są demokratyczne wybory, można się bronić, pozbywać ludzi, którzy szkodzą, i można też cieszyć się z pozytywnych przemian, które jednak trzeba umieć dostrzec w otaczającej nas rzeczywistości. Do tego zaś wystarczy porównanie Polski z krajami ościennymi, które wyszły z takiego samego układu politycznego. A przede wszystkim nie dajmy się zwieść hasłom, że może być wszystkim dobrze.